Cmentarz ten powstał w II połowie XIX w. jako obiekt o charakterze wojskowym. Utworzono go w odległości ponad 2 km od zabudowań wsi Lamsdorf (od 1945 r.: Łambinowice), na terenie pruskiego poligonu, w pobliżu tzw. Lager II. To jedyny z łambinowickich cmentarzy, na którym prawie każdy zmarły ma swój grób podpisany imieniem i nazwiskiem.
Najstarsza część cmentarza pochodzi z okresu wojny prusko-francuskiej (1870–1871). Pochowano tu kilkudziesięciu żołnierzy francuskich, którzy zmarli w obozie jenieckim zorganizowanym w Lamsdorf przez pruskie władze wojskowe. W następnych latach w bezpośrednim sąsiedztwie sytuowano także groby niemieckich żołnierzy przebywających na poligonie oraz nielicznych osób cywilnych m.in. sanitariuszki z obozowego lazaretu czy nadleśniczego.
Okres I wojny światowej to czas intensywnej rozbudowy cmentarza. W zasadzie powstał wówczas drugi cmentarz. Obok już istniejącego, otoczonego odrębnym ogrodzeniem, rozpoczęto chowanie zmarłych jeńców-żołnierzy państw ententy, przetrzymywanych w pobliskim niemieckim obozie. Pochówek jeńców odbywał się aż do 1919 r., kiedy nastąpiła likwidacja kompleksu obozowego. Przybyło wtedy łącznie ok. 7 tysięcy nowych mogił oraz kilka pomników poświęconych zmarłym.
Podczas II wojny światowej na ok. 4,5-hektarowym cmentarzu znów rozpoczęto pochówek jeńców, tym razem żołnierzy koalicji antyhitlerowskiej. Zmarli oni w niemieckich obozach jenieckich utworzonych po raz kolejny w Lamsdorf. Nie jest znana ich dokładna liczba.