W 1783 roku książę Fryderyk Ludwik von Hohenlohe - Ingelfingen wraz z żoną Amalią Hoym- Drossig nabyli Szczytniki.
Kolejnym krokiem było zagospodarowanie zakupionego terenu. Główną koncepcją było utworzenie na nim ogrodu będącego dziełem sztuki, który ukazywałby szerokie zainteresowania księcia m.in. antykiem, kulturą dalekowschodnią oraz współczesną problematyką polityczną. Prawdopodobnie sam pomysł pochodził od właściciela, ale duży wkład w tworzenie tego założenia parkowego miał Karl Gotthardt Langhaus.
Zasadniczymi elementami, które nadawały kształt przestrzeni były leśne polany i struga o nazwie Czarna Woda (niem. Schwarz Wasser), na jej odnodze powstały dwa stawy w południowo- wschodniej części. Dodatkowym atutem miejsca był starodrzew, relikt wielowiekowego lasu. Jednym wzniesieniem na terenie założenia parkowego była Góra Wężowa (niem. Schlangenberg). Książę von Hohenlohe - Ingelfingen podzielił ogród swojej posiadłości na dwie części: zachodnią utrzymaną w „stylu francuskim” oraz wschodnią w formie „dzikiego parku angielskiego”. W pierwszej z nich ulokowano: kręgielnię, sale bilardową, strzelnicę oraz ptaszarnię. Z kolei w drugiej: gipsowe odlewy rzeźb starożytnych, pawilony w formie świątyni i domku thaitańskiego, popiersia oraz pomniki królów pruskich. Bardzo osobistym akcentem tego miejsca był ustawiony w 1790 r. głaz z inskrypcją upamiętniającą śmierć syna właścicieli. Ponadto ok. 1800 roku na wzniesieniu parkowym ustawiono kopię Grupy Laokoona. Początkowo nad wszystkim górowała drewniana kolumna wzorowana na kolumnie Trajana, która spłonęła w pożarze ok. 1806 r. Część parkowa została udostępniona wrocławianom w 1789 roku.
Źródło:
AP Wr., Zbiory biblioteczne, sygn. 5733.