Aleja dębowej w Płowężu to malownicza i urocza ścieżka zlokalizowana na obrzeżach wsi. Jest to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w okolicy, które przyciąga wielu spacerowiczów i miłośników natury.

Aleja to szpaler starych, okazałych dębów, których korony splecione są ze sobą tworzą piękny tunel przepuszczający promienie słońca. Ich masywne pnie wydają się sięgać aż do nieba, tworząc imponujące widoki.

Podczas spaceru aleją dębową można usłyszeć śpiew ptaków i szum liści poruszanych delikatnie przez wiatr. To idealne miejsce do relaksu i odpoczynku od zgiełku codzienności.

Aleja dębowa w Płowężu zachwyca nie tylko swoim pięknem, ale także historią i tradycją, która się za nią kryje. To miejsce, które warto odwiedzić, by doświadczyć bliskości natury i odetchnąć od miejskiego zgiełku.

Aleja Dębowa liczy 36 dębów szypułkowych, gdzie najstarsze okazy mają w obwodzie od 152 do 402 cm obwodu. Dzięki dofinansowaniu z PROW (Program Rozwoju Obszarów Wiejskich) droga gminna prowadząca właśnie przez aleję dębową została odnowiona i umożliwiła połączenie świetlicy wiejskiej z siecią dróg publicznych.

Ciekawostka: 

U

W Płowężu istniały dwa kościoły - katolicki i ewangelicki. Kościół Parafii Rzymsko – Katolickiej p.w. Św. Małgorzaty powstał XIII wieku i jest wpisany w rejestr zabytków. Natomiast w miejscu kościoła ewangelickiego stoi obecnie pawilon Szkoły Podstawowej.

Kilka informacji z historii szkoły:

Po przejściu  w 1945 roku frontu wschodniego, uruchomiono szkolne nauczanie. Ze względu na zniszczenia budynku szkolnego w Płowężu staraniem sołtysa sąsiedniej Nowej Wsi - Jana Dzieży z dniem 1 kwietnia 1945 otwarto w tamtejszym pałacu IV-klasową szkołę, w której nauczał jeden nauczyciel.- Zygmunt Sabiniarz. Dnia 15 lipca 1945 roku stan dzieci w szkole wynosił 135 uczniów, w tym większość dzieci przychodzących na zajęcia z Płowęża. W końcu października 1946 roku Marek Radzymiński przeniósł szkołę z Nowej Wsi do Płowęża. Siedzibą szkoły stały się budynki plebani i kościoła poewangelickiego, które stały opustoszałe i nieco zniszczone.  W 1947 roku rozpoczęto przebudowę wnętrza kościoła poewangelickiego, tak by dostosować je na potrzeby szkoły.  W 1951 roku szkoła otrzymała światełko elektryczne, zaś w 1954 roku w szkole zainstalowano aparat telefoniczny. Cdn. w księżce Ewy Rzepki pt.: "Płowęż. Ludzie- historia- zabytki". Serdecznie polecamy lekturę.