Budowę Fortyfikacji Trójkąta Lidzbarskiego rozpoczęto w 1932 roku. Była to pierwsza pozycja obronna budowana w Prusach Wschodnich  po I wojnie światowej, gdyż oderwana po 1918 enklawa Prus Wschodnich pozostawała bez dostatecznej obrony. Narzucone Niemcom ograniczenia Traktatu Wersalskiego z 1919 roku oraz porozumienia paryskiego z 1927 roku, ściśle określały strefy, gdzie można było   budować nowe fortyfikacje.  Na terenie Prus Wschodnich pozostawiono jedynie niewielki trójkątny obszar w środku prowincji. W jego centrum znajdował się Lidzbark Warmiński (ówczesne Heilsberg) i właśnie od niego wzięła nazwę nowa linia umocnień, co miało propagandowo podkreślić przestrzeganie ustaleń międzynarodowych. Pierwsze schrony rzeczywiście wznoszono w jej rejonie początkowo tworzyły ją niewielkie budowle o niskiej kategorii obronności, większe schrony powstały dopiero w latach 1936-1937 po odrzuceniu ograniczeń traktatu wersalskiego.  Dla lepszego maskowania prac oraz zabezpieczenia przed bronią pancerną, linię wytyczono w masywach leśnych na północ od Lidzbarka i Ornety. Do 1932 roku rozbudowano odcinek od jeziora Tauty do rejonu Judyt na północ od Bartoszyc. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy i zrezygnowaniu z ograniczeń militarystycznych,  rozpoczęto planowanie rozbudowy pozycji.

Do 1937 roku opasano pierścieniem fortyfikacji stolicę Prus Wschodnich Królewiec (obecnie Kaliningrad.) Trójkąt Lidzbarski stanowił niejako śródszaniec obrony Prus. Miał zatrzymać wojska polskie na tyle długo, aby umożliwić mobilizację wojsk własnych. Linię podzielono na osiem odcinków - każdy przewidziany do obsadzenia przez dywizję piechoty. Umocnienia z uwagi na znaczne oddalenie od granicy nie przydały się podczas ataku na Polskę, nie mogąc osłonić koncentracji wojsk przy granicy. Po rozpoczęciu II wojny światowej w 1939 nie planowano obsadzenia i wykorzystania umocnień były używane w zasadniczej części jako schrony przeciwlotnicze czy magazyny. W roku 1945 zaczęto obsadzać oraz pospiesznie umacniać i poprawiać zaniedbane umocnienia które miały trzymać zwycięski pochód armii czerwonej. Wynikało to z rozkazu samego Adolfa Hitlera, który rozkazał utrzymanie Prus Wschodnich za wszelką cenę. W lutym-kwietniu 1945 wycofująca się 4 Armia pod dowództwem gen. Friedricha-Wilhelma Müllera toczyła tu zacięte walki z wojskami  Frontu Białoruskiego.   Po wojnie liczne schrony były wysadzane, a pancerze złomowane. Mimo to wiele obiektów zachowało się w dobrym stanie, w tym nieliczne z zachowanymi pancerzami..

Fortyfikacje Trójkąta Lidzbarskiego są do dnia dzisiejszego dość trudne do zlokalizowania, nawet gdy mamy ze sobą dokładną mapę terenu. Zwarte tereny leśne, kiepskie drogi dojazdowe oraz bagna i tereny podmokłe doskonale chronią te niewielkie i doskonale wkomponowane w teren obiekty fortyfikacyjne przed oczami turysty czy poszukiwacza.