Mury obronne miasta Opola wznoszone były etapami.
Ich budowę rozpoczął książę Bolesław I Opolski w latach 80-tych XIII wieku.
Murami otoczono średniowieczne miasto lokacyjne o powierzchni około 16 ha, a ich długość mogła wynosić około 1700 m. Prawdopodobnie zostały one wybudowane w układzie kurtynowym z bramami miejskimi, a dopiero w kolejnych wiekach mur został wzmocniony basztami i barbakanem. Wjazdów do miasta broniły ufortyfikowane zespoły bramne. Od zachodu funkcję fosy pełniła Młynówka. Ze względu na dużą otwartą przestrzeń od strony południowej mury wzmocniono dodatkowym zewnętrznym ciągiem murów, a bramę Groszowicką ufortyfikowano wysuniętym barbakanem.
Te fortyfikacje miejskie wielokrotnie pozwoliły mieszkańcom ówczesnego Opola oprzeć się najazdom wrogów, a także umożliwiały kontrolę kupców przybywających do miasta. Z czasem mury miejskie straciły znaczenie obronne, i w 1 poł. XIX wieku zostały w większości rozebrane w celu utworzenia przestrzeni dla rozwijającego się miasta.
Wzniesiona w XV w. Baszta Artyleryjska to jedna z 19 baszt jakie wchodziły w skład dawnych murów obronnych Opola. Oprócz niej do dziś ocalała jedynie Baszta Wilk, której pozostałości znajdują się przy Małym Rynku. Obecny kształt przyjęła po remoncie w 2008 r. i od tego czasu regularnie korzysta z niej Opolskie Bractwo Rycerskie.
Skrzynka umieszczona w okolicach Baszty Artyleryjskiej wielobocznej i krużganku, z którego można popatrzeć na Odrę, rzekę przedzielającą Opole.
Obecnie nie można wejść pozwiedzać murów ze względu na ubytek w strukturze muru, który powstał po zewnętrznej stronie.
Po znalezieniu kesza prosimy o odłożenie go na miejsce.