Skrzynka należy do serii

Atlas Polskich Ryb

Jak wszystkim wiadomo - ryby łowi się za pomocą wędki. Nie wyruszaj na kesze bez odpowiedniego sprzętu. Jeśli wybierasz się na wędkowanie po raz pierwszy w życiu - instrukcję dotyczącą łowienia keszy znajdziesz w opisie skrzynki finałowej (KLIK).

Zdecydowana większość keszy umieszczona jest na sosnach, na wysokości mniej więcej 8 metrów.

UWAGA! Sprawdź kolor taśmy izolacyjnej, oklejonej tuż pod nakrętką złowionej PETki oraz zapisz znajdującą się w logbooku "rybkocyferkę". Dane te będą Ci potrzebne do ustalenia współrzędnych pojemnika finałowego.

Każdy kesz jest zagadką, której rozwiązania szukasz, studiując listing. Życzę udanej zabawy!

KIEŁB

Kiełb jest rybą denną, występującą w dużej części Azji i Europy, w tym w Polsce. Jest również mile widzianym gościem w stawach ogrodowych i akwariach. 

Wygląd:

Osiąga najczęściej długość 8–14 cm. Nieliczne osobniki osiągają maksymalnie 20 cm. Ciało jest wrzecionowate, wygrzbiecone i lekko bocznie spłaszczone, pokryte dużymi łuskami (ok. 40 w linii bocznej). Linia brzucha prosta. Głowa długa, jej spodnia strona jest pozbawiona łusek (poza środkową częścią gdzie te czasami występują), pysk tępy, otwór gębowy dolny. Oczy duże. Na górnej szczęce dwa charakterystyczne krótkie wąsiki sięgające najwyżej do oka. Płetwa ogonowa jest rozwidlona. Grzbiet jest barwy brązowo-czarniawej, brązowo-niebieskawej bądź brązowo-zielonkawej. Boki są jaśniejsze, srebrzyste lub żółtawe z pasem 6-12 dużych, ciemnych plam barwy niebieskiej, aż do fioletowej. Płetwy szarawo-żółte lub bladoróżowe. Płetwa ogonowa jest nakrapiana małymi, ułożonymi w kilku, biegnących równolegle do wycięcia w płetwie rzędach, plamkami. 

Występowanie:

Europa z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, północnych i południowych Włoch, Grecji, północnej Szkocji, Norwegii i północnej Szwecji. Gatunek charakterystyczny dla rzek o żwirowym i piaszczystym dnie, pospolity także w jeziorach, zwłaszcza w strefie przyboju. Bywa hodowany w akwariach. 

Odżywianie:

Młode osobniki odżywiają się planktonem i małymi larwami owadów. Później odżywia się rozmaitymi bentosowymi bezkręgowcami. Pokarmu poszukuje gromadnie za dnia, w płytkiej wodzie na piaszczystym i żwirowym dnie. 

Rozmnażanie:

Dojrzewa płciowo w wieku 2-3 lat. Trze się w maju i czerwcu. Ikra o średnicy ok. 1,5 mm składana jest w ilości 1000–3000 sztuk, na kamieniach i zatopionych korzeniach. Narybek wykluwa się po około 8 dniach, żyje na płyciznach, gromadnie, żywiąc się początkowo bardzo drobnym pokarmem. Kiełb żyje do 7 lat. 

Ochrona:

W Polsce nie posiada wymiaru ani okresu ochronnego. 

Ciekawostki:

Inne nazwy: graban, koblik, wiok, rudzik, forela, kobel, kowbel, płonica, gobiuk, piaskorób, zmarzlica, rusik.
Oficjalnie nie wie tego nawet prof. Miodek skąd się wzięło powiedzenie „kiełbie we łbie”. Uważa się jednak potocznie, że niepoważna i niezrównoważona jest osoba, która je ma. Może chodzi tu o skojarzenie, że komuś, w głowie, myśli kłębią się i kręcą chaotycznie jak kiełbie przeszukujące dno rzeki w poszukiwaniu pożywienia?