Opactwo Sant’Antimo zostało założone w drugiej połowie VIII wieku. Według legendy fundatorem był sam król Franków i późniejszy cesarz Karol Wielki. Jego syn, Ludwik Pobożny wzbogacił opactwo o liczne dobra i przywileje. Doszło do tego, że w czasach świetności stało się ono małym imperium z rozległymi ziemiami, majątkami, kościołami i zamkami. Okres stagnacji rozpoczął się w XIII wieku, kiedy to rozrastająca się pobliska Siena zaczęła powoli wchłaniać włości klasztorne. Ostatecznie zaniedbana świątynia została definitywnie opuszczona przez mnichów w XV wieku i od tego czasu zaczęła popadać w coraz większą ruinę. Opactwo leży na szlaku Via Francigena (Droga Franków), którym w średniowieczu pielgrzymowano pieszo do grobu świętego Piotra w Rzymie (zaczyna się w Canterbury w Wielkiej Brytanii i liczy ponad 1600 km). Klasztor stanowi jeden z ciekawszych przykładów romańskiej architektury sakralnej we Włoszech. Obecny wygląd kościoła to w dużej mierze efekt renowacji przeprowadzonej w drugiej połowie XIX wieku (w 1870 roku architekt Giuseppe Partini przywrócił kościół do stanu, w jakim możemy go oglądać obecnie). Świątynia została zbudowania z kamienia trawertynowego z alabastrem. Wnętrze składa się z trzech naw z okrągłymi łukami, wspartymi na kolumnach o zdobnych kapitelach. Obok kościoła wznosi się kwadratowa dzwonnica.
Kesza podejmuj i odkładaj powoli, tak, aby nie wpadł do środka.