‘… Następnego dnia trwał dalszy marsz na zachód w kierunku Odry. Zajęty przez wroga Lubów (Lubchen)musiał zostać zdobyty szturmem. Tutaj zginał porucznik Weidling, dowódca pierwszej kompanii. Również kilku starych towarzyszy spotkała śmierć. W ciągu tego dnia powinniśmy  dotrzeć do Odry. Można powiedzieć, że stamtąd przedarcie się do własnych linii będzie dziecinna zabawą. Na drugim brzegu stoją oddziały dywizji Großdeutschland. Porucznik Schmalohr objął dowództwo naszych pozostałych sześciu Panther. Niewiele później zostaliśmy ostrzelani. Czołg Piusa został trafiony, oddał strzał i cofnął się na kilkanaście metrów do tyłu. Jego Panthera została trafiona dwoma pociskami, które na szczęście nie przebiły pancerza. Załadowaliśmy pocisk przeciwpancerny i bardzo ostrożnie ruszyliśmy do przodu. Jeszcze zanim osiągnęliśmy pozycje jaką zajmował czołg Piusa widzę błysk i natychmiast odczuwam uderzenie obok nas. Ale nam nic się nie stało. Także i my cofamy się nieco do tyłu. W międzyczasie nadjechał wóz opancerzony z grenadierami. Załoga zeskakuje i rozpoznaje sytuację po lewej i prawej stronie czołgów aż do obrzeży lasu. Kiedy wracają z powrotem ich feldfebel melduje, że 150 metrów metrów za zakrętem ustawiony jest czołg IS, którego nie da się obejść od przodu. Wkrótce potem wróg wycofuje się. Zbliżają się również inne pojazdy oddziału. W jednym z nich były dowódca I Kompanii, teraz dowódca batalionu kapitan Kraus. Przez skrawek lasu, przy lufach czołgów ustawionych na godzinę szóstą (czyli do tyłu) przełamujemy się przez krzaki. Kiedy opuściłem las musiałem manewrować, żeby znowu można było ustawić lufę do przodu. Już miałem ją ustawić we właściwym położeniu, gdy stojąc w wieży dostrzegam błysk z przodu po prawej. W ułamku sekundy później zostajemy trafieni w prawy bok naszego czołgu. Strumień płomienia uderza mnie w twarz. Ryknąłem wynocha! Lecz nie mogę się uwolnić.  Elementy wewnątrz wieży wygięły się i zacisnęły moje nogi. W czołgu śmierdzi dymem. Wewnątrz wrzeszczy nas strzelec Jakob, któremu brakuje już powietrza. Dym świecy dymnej jest tym co nas dusi. Rozpaczliwym szarpnięciem uwalniam nogi, po czym przetaczam się na podwozie i zeskakuję z czołgu. Kaszlący i sapiący Jakob podąża za mną. Nasz ładowniczy Gerd Pfaffner zostaje postrzelony w pośladek w trakcie wysiadania. Kierowca i telegrafista wydostają się na zewnątrz bez obrażeń. Leżymy na brzuchu i wciskamy poparzone twarze w lodowaty śnieg. Nasz czołg płonie, a wokół nas rozpierało się piekło. Iwan strzela do nas ze wszystkiego co posiada. „Odczołgać się do tyłu” rozkazuję, ponieważ w każdej chwili może wybuchnąć amunicja. Tego dnia 30 stycznia 1945 roku nikt z nas nie zapomni…”

Fallschirmpancerkorps Hermann Göring  - krotki opis wspomnień Franza Kurowskiego