Olędrzy, znani z niezwykłych umiejętności irygacyjnych, sprowadzeni zostali na te tereny zazwyczaj przez właścicieli ziemskich. Zasiedlali wsie na terenach, które nie były zagospodarowane i nie przynosiły dochodów ich polskim właścicielom. Były to często bagna i nieprzebyte lasy na najsłabszych glebach. Dotarli do Wielkopolski by zagospodarować między innymi obszar dzikiej Puszczy Pyzdrskiej, której bagienny charakter nadawały trzy rzeki: Warta, Prosna i Powa. Teren niezalewowy porastał dziko rosnący bór.
Przybysze, budując wsie, zmuszeni byli do zasiedlania bagien i karczowania lasów. Znanych jest kilka systemów lokacyjnych, z których najbardziej charakterystyczne dla Puszczy Pyzdrskiej to rzędówka bagienna i wieś rozproszona. Jeśli zadaniem osadników była melioracja i osuszenie terenów zalewowych, zabudowania stawiane były na wzniesieniach, do których usypania wykorzystywano ziemię z wykopów pod kanały i stawy melioracyjne. W pobliżu sadzono topole i wierzby, których zadaniem było „spijanie” nadmiaru wód i zatrzymanie lodów spływających rzeką podczas roztopów.
W tej wsi można obejrzeć sporo różnych kanałów (jadąc drogą do (lub od) drewnianej chaty i cmentarza), które najprawdopodobniej są dziełem Olędrów. Nawet obecnie, przy obniżonym poziomie wód gruntowych, zaobserwować można w okresie jesienno-wiosennym wilgoć na łąkach i polach, a w kanałach sporo wody.
Kesza z maskowania należy wyjąc trzymając za drut uprzednio odginając drut z zabezpieczenia, nie ma potrzeby ruszania elementu maskującego.