Podczas pracy  spotkaliśmy  starszego pana który opiekuje się pobliskim pomnikiem. Jak się okazało, był on świadkiem zdarzenia opisanego poniżej ( egzekucja).

To co opisane, to tylko mała część szczegółów, opowiadanych ze łzami w oczach. Uwierzcie że  mieliśmy wszyscy gęsią skórę słuchając opowieści tego pana. 

Kontakt z takim świadkiem - bezcenne.

Był słoneczny dzień 24 kwietnia 1945 roku. Trwała jeszcze wojna, lecz na wyzwolonej Ziemi Piotrkowskiej już naprawiano skutki długiej okupacji. Tego dnia wyznaczono ekshumację osób zamordowanych w największej egzekucji w regionie piotrkowskim. Spieszono się, żeby nie nadeszły cieplejsze dni. Zbrodni dokonano dziesięć miesięcy wcześniej, więc identyfikacja zwłok powinna być jeszcze dość łatwa.

Tego dnia wczesnym rankiem kilkaset osób z Piotrkowa i okolic udało się w stronę niewielkiego lasku przy wsi Pieńki Karlińskie.

Prace ekshumacyjne prowadził dr Leonard Szajewski. Podczas okupacji niemieckiej należał do Armii Krajowej i był szefem sanitarnym Obwodu Piotrków Trybunalski. Nosił pseudonimy "Konrad" i "Szeliga". Na co dzień pracował w ośrodku zdrowia przy ul. Piłsudskiego 14 . W konspiracji pomagał rannym i chorym, prowadził też szkolenia dla sanitariuszek. Wspierał działalność Polskiego Czerwonego Krzyża. Teraz podjął się wyjątkowo trudnego zadania.

Rozstrzelani byli pochowani na głębokości prawie 2 metrów i przysypani piaszczystą ziemią. Po wyjęciu z dołu każde szczątki badano i starano się zidentyfikować. Większość rozstrzelanych pochodziła z tych okolic, więc identyfikowali ich członkowie rodzin. Gdy to się udało, wtedy składano ciało do trumny. Nad okolicą unosił się żałosny płacz.

Ekshumacja przyniosła zaskakujące wyniki: zamiast spodziewanych 90 ciał, było ich zaledwie 59. Miejscowi doskonale zapamiętali miejsce zbiorowej mogiły i wykluczyli, żeby rozstrzelani zostali pochowani w innym miejscu. Drugim zaskoczeniem był fakt, iż wśród zamordowanych Polaków znaleziono zwłoki młodego mężczyzny w mundurze Wehrmachtu…

Egzekucja w Pieńkach Karlińskich miała miejsce 24 czerwca 1944 roku. Z obwieszczenia dowódcy SS i policji w Radomiu, które można było przeczytać na słupach ogłoszeniowych w Piotrkowie, wynikało, że Sąd Doraźny Komandora Policji Bezpieczeństwa i SD na Dystrykt Radomski skazał 90 osób na karę śmierci za przynależność do niedozwolonych organizacji i za udzielanie pomocy członkom band. W dniu egzekucji niemieccy żołnierze przywieźli skazańców z piotrkowskiego więzienia do niewielkiego lasu przy drodze Piotrków-Srock. Tam ustawili ich wzdłuż wykopanego wcześniej głębokiego rowu, po czym oddali do strzały. Zwłoki zaraz zakopano i odjechano.

Świadek tych dramatycznych wydarzeń Antoni Stańczyk z Karlina tak wspomina:

- To wydarzyło się w godzinach popołudniowych, bo krowy pasły się tutaj za stodołą - mówi. - Kiedy z lasu dobiegły strzały, to bydło z pola uciekło do obory. Tych gestapowców przyjechało bardzo wielu. Przywieźli Żydów, żeby doły wykopali. Cały lasek był obstawiony. Gdy wykopali doły, to przed egzekucją zamknęli drogę do Srocka. Zatrzymali ruch, bo mieli strzelać w stronę drogi. Jak dodaje, jeden niemiecki żołnierz - młody chłopak - odmówił strzelania do ludzi. Niemcy zerwali z niego dystynkcje i założyli mu płócienny worek. Pamięta, że wśród rozstrzelanych było dużo osób z okolicy - Majciki z Majkowa, sześciu braci Węgrzynowskichz Wolborza.