Kesz to mikrus ukryty u wejścia do pałacowych piwnic. Zawiera logbook, w którym - szanowni keszerzy - własnoręcznym podpisem potwierdzacie, iż na własne oczy zapoznaliście się z legendą tego miejsca.  

„Legendy z Góry i okolic” to seria keszy poświęconych podaniom, opowieściom i miejscom legendarnym związanym z miejscowościami powiatu górowskiego. Do tej pory zarówno Góra jak i jej okolica pozostawała białą plamą na geokeszerskiej mapie ale okazuje się, że ma się czym pochwalić - również przed geokeszerską bracią. „Legendy” wraz z inną serią („Zapomniane Perły”), postarają się tą białą plamę wypełnić. W zebranych podaniach pochodzących z okolicznych miejscowości przeplatają się nietypowe i tragiczne życiorysy, paniczne lęki, siły tajemne, nienawiść czy wielka miłość. I nie ważne ile w danej opowieści jest z prawdy a ile z fikcji, czy to, że niektóre z nich trącają „myszką” lub trzeba je traktować z przymrużeniem oka. Istotne jest, że przetrwały w pamięci potomnych do dziś i choćby z tego względu warto je przytoczyć jako integralną cześć historii regionu. Niech przyciągają i „straszą” małych, może też pobudzą do refleksji, a starszych niech zapraszają do zapoznania się z wybranymi, zapomnianymi niejednokrotnie już miejscami. Tak więc znacie? Nie? To przeczytajcie…

W Sicinach, tuż za kościołem p. w. św. Marcina znajduje się pałac opata, dawny pocysterski budynek klasztorny. Zarówno wieś jak i sam pałac należały niegdyś do cystersów z Lubiąża. W dawnym refektarzu (sali jadalnej) zachowały się do dziś freski autorstwa Jana Antoniego Feldera i Ignacego Axtera. Ale nie o tym mowa… Z pałacem tym związana jest bowiem legenda. Otóż w jego piwnicach straszy!!!

Lista osób, które widziały ubraną na biało postać nie jest wcale krótka. Wielu też słyszało kroki wydawane przez ducha. Niektórzy wspominali o białej postaci zagradzającej wchodzącym drogę do piwnicy. Kim jest włóczący się po wnętrzach pałacu nieszczęśnik? Okazuje się, że to były zakonnik, który został usunięty z zakonu. Co ciekawe prowadził on życie spokojne, przykładne i z całego serca oddawał się Bogu. Jednakże mocą bezpodstawnego oskarżenia (nie są obecnie znane stawiane mu wówczas zarzuty), bez udowodnienia winy, ukarano go banicją. Biedak nie mógł pogodzić się z wyrokiem. Nie wiadomo dokładnie od kiedy ale jego duch dłuuuugie lata krąży w pałacowych podziemiach. Może nie potrafi pogodzić się z niesprawiedliwym orzeczeniem i wyczekuje rewizji sądu? A może strzeże jakiejś zakonnej tajemnicy, a cała historia z wyrokiem to tylko zwykły - kolokwialnie mówiąc - „pic na wodę”?

Źródło:

Przeszłość w legendach zaklęta, Góra 2011, s. 40.

Heine Fritz, Heimatbuch des Kreises Guhrau/Schlesien, 1973.

ryc. Pinterest.