Kesz (bez certyfikatów!) to PET umieszczony na kordach, nie gdzie indziej jak na granicy między Osetnem, a Rogowem Górowskim. Zawiera on logbook, w którym - szanowni keszerzy - własnoręcznym podpisem potwierdzacie, iż na własne uszy i oczy zapoznaliście się z legendą tego miejsca.  

„Legendy z Góry i okolic” to seria keszy poświęconych podaniom, opowieściom i miejscom legendarnym związanym z miejscowościami powiatu górowskiego. Do tej pory zarówno Góra jak i jej okolica pozostawała białą plamą na geokeszerskiej mapie ale okazuje się, że ma się czym pochwalić - również przed geokeszerską bracią. „Legendy” wraz z inną serią („Zapomniane Perły”), postarają się tą białą plamę wypełnić. W zebranych podaniach pochodzących z okolicznych miejscowości przeplatają się nietypowe i tragiczne życiorysy, paniczne lęki, siły tajemne, nienawiść czy wielka miłość. I nie ważne ile w danej opowieści jest z prawdy a ile z fikcji, czy to, że niektóre z nich trącają „myszką” lub trzeba je traktować z przymrużeniem oka. Istotne jest, że przetrwały w pamięci potomnych do dziś i choćby z tego względu warto je przytoczyć jako integralną cześć historii regionu. Niech przyciągają i „straszą” małych, może też pobudzą do refleksji, a starszych niech zapraszają do zapoznania się z wybranymi, zapomnianymi niejednokrotnie już miejscami. Tak więc znacie? Nie? To przeczytajcie…

Między Osetnem, a Rogowem Górowskim, mniej więcej na granicy obu tych miejscowości, znajdowało się onegdaj zaniedbane, biedne gospodarstwo. Mieszkała w nim starsza, uboga wdowa. Nie dość, że z racji wieku nie bardzo sobie radziła to jeszcze po utracie męża nijak nie mogła odnaleźć się na ziemskim padole. Jedynym jej przyjacielem był… kozioł, ulubieniec zmarłego. Oprócz garści wspomnień, był wszystkim co jej po nim zostało. To z nim „rozmawiała”, to jemu „wylewała” wszystkie swoje żale. Każdej nocy kobieta wypuszczała kozła z zagrody na drogę, z nadzieją, że może kiedyś przyprowadzi jej nieżyjącego towarzysza życia. Nie doczekała się. Popadała w coraz większą apatię. Nie chciała już żyć samotnie. Pewnego razu, kiedy kozioł powrócił z nocnej eskapady do domostwa, wdowa złapała za siekierę i odcięła zwierzęciu głowę, a następnie sama popełniła samobójstwo. Oboje mieli dołączyć do jej zmarłego męża. Jak widać nie do końca się tak stało… Bo od czasu tego wydarzenia, między północą a pierwszą nad ranem, na granicy wspomnianych wsi, nadal - bardzo często - można dostrzec biegającego kozła – tyle, że bez... głowy. Jeśli wybierzecie się w to miejsce nocą, to kto wie, może przy odrobinie szczęścia, będzie Wam dane go zobaczyć! Ponoć kozioł wciąż szuka swojego pana...

Kilkadziesiąt metrów dalej, zainteresowani, przy okazji kesza mogą odwiedzić niewielki, zapomniany, zrujnowany cmentarz. Jego orientacyjne współrzędne to: N51 38.619; E16 28.677

Źródło:

Przeszłość w legendach zaklęta, Góra 2011, s. 77.

Heine Fritz, Heimatbuch des Kreises Guhrau/Schlesien, 1973, s. 391.

ryc. Pinterest.