Zapraszam na serię skrzynek poświęconych Pomnikom przyrody na Ochocie

Data ustanowienia: 1988-08-29

Typ pomnika:Wieloobiektowy

Podtyp pomnika:Aleja

Opis pomnika: Pomnik przyrody będący zadrzewieniem ulicznym składającym się z drzew z gatunków lipa drobnolistna, lipa krymska, lipa szerokolistna, lipa srebrzysta, lipa holenderska oraz lipa amerykańska, stanowi okazałych rozmiarów nasadzenie alejowe lip o wyróżniających się w skali miasta walorach przyrodniczych i krajobrazowych.

Najcenniejszym obecnie ciągiem zieleni ulicznej jest 2,5 km długości km aleja lipowa wzdłuż alei Żwirki i Wigury. Na ochockim odcinku alei, od ulicy Wawelskiej do ulicy 1-go Sierpnia, rośnie ok. 1000 drzew.
Pod względem skali urbanistycznej założenie to można śmiało porównać z berlińską Unter den Linden czy paryskimi Polami Elizejskimi. Gęste, regularne zadrzewienie wzdłuż trasy prowadzącej na lotnisko zaprojektował w latach 20-tych ubiegłego stulecia prof. Antoni Jawornicki, specjalizujący się w problematyce miast-ogrodów. Projekt zrealizowano w latach 30-tych, tak więc drzewostan ulicy jest już prawie osiemdziesięcioletni, a tym samym starszy niż berliński, bowiem wzdłuż barokowej Alei pod Lipami rośnie obecnie dziewiąta zmiana drzew.
W uznaniu rangi tego założenia, zadrzewienie wzdłuż Alei Żwirki i Wigury w planie ogólnym m.st. Warszawy z 1992 r. zostało zaliczone do cennych założeń urbanistyczo-architektonicznych. Jako pomnik przyrody prawem chroniony uznano aleję lipową Żwirki i Wigury na odcinku od pomnika Lotników do ulicy 17 Stycznia.
Opiekę nad tym ciągiem zieleni sprawuje ZOM, który w ubiegłych latach przeprowadził kompleksową pielęgnację wszystkich rosnących tutaj drzew.

Podstawowym gatunkiem budującym drzewostan alei jest lipa drobnolistna, rosną tu także lipy warszawskie i lipy krymskie - gatunki zasadniczo przystosowane do warunków miejskich. Czynnikiem korzystnie wpływającym na ogólnie dobry stan zdrowotny drzew była przestrzeń dostępna dla korzeni lip rosnących w szerokim pasie trawnika po obu stronach ulicy i pomiędzy jezdniami.
Niepokojącym objawem jest spadek tempa przyrostu drzew, obserwowany od lat 80-tych, tj. od czasu modernizacji ulicy. Poszerzenie jezdni kosztem zmniejszenia powierzchni trawników okazało się brzemienne w skutkach dla rosnących tutaj drzew. Uszkodzone i poważnie okrojone zostały wówczas bryły korzeniowe, a ich regenerację i rozwój ogranicza betonowa podbudowa jezdni. Warunkiem przetrwania zabytkowej alei jest staranna pielęgnacja i zachowanie stanu istniejącego – nie wolno dopuścić do żadnych zmian w przebiegu jezdni alei Żwirki i Wigury.

źródło: http://www.urzadochota.waw.pl/

fot. własna