Kolejny roczek stuka Opencachingowi tradycyjnie w dniu kolejnych moich urodzin, więc nie mogłem sobie odpuścić i też dorzucam coś od siebie ;).

Przed II wojną światową glina, jako podstawowy element niezbędny do produkcji cegieł, była wyjątkowo cenna. Surowiec ten Niemcy wydobywali także w okolicach ówczesnego Züllichau. Jednym z największych miejsc trudniących się tym fachem była Bernhardische Ziegelei. Cegielnia położona była po obu stronach drogi do Poznania, około 3 kilometrów w linii prostej na wschód od miasta. Funkcjonowała co najmniej od końca XIX wieku ("Gemeindelexikon für das Königreich Preußen III Stadtkreis Berlin und Provinz Brandenburg" z roku 1898 podaje, iż 3 lata wcześniej w miejscu tym mieszkały 4 osoby). Niestety próżno szukać bardziej szczegółowych informacji na jej temat. Przypuszczać można, iż nazwa cegielni pochodzi od rodziny Bernhardi, która w pobliskim Krummendorfie (dzisiejsze Krężoły) posiadała swój dwór, w 2. połowie XIX wieku władając połową tej wsi, a jej najsłynniejszy przedstawiciel, Friedrich Bernhardi, związany był z przemysłem górniczym. Ze względu na brak dostępnych informacji ciężko stwierdzić kiedy zaprzestano tu dalszej działalności - zapewne stało się to najpóźniej po II wojnie światowej, choć, co ciekawe, miejsce to już przejściu w polskie ręce dostało nawet swoją polską, urzędową nazwę (Glinica).

Mimo upływu lat do dzisiaj w lesie zachowało się sporo pozostałości po Bernhardische Ziegelei - oprócz tych najbardziej oczywistych, czyli dawnych wyrobisk, także sporo ceglanych elementów - część w stanie agonalnym, część w stanie nieco lepszym. Znaleźć tu można między innymi ceglany "basen" czy mieszadło wykorzystywane w czasie funkcjonowania cegielni. Jeszcze kilka lat temu znajdowała się tu także okazała, kilkudziesięciometrowa studnia, jednak leśnicy, dla świętego spokoju, postanowili ją zwyczajnie zasypać, a przyroda zrobiła swoje i dzisiaj nie sposób już nawet znaleźć miejsce, w którym konkretnie się znajdowała. Wspólna działalność leśników i przyrody powoduje, że z roku na rok śladów dawnej przeszłości tego miejsca jest coraz mniej - szkoda, że szczególnie ci pierwsi, zamiast je wyeksponować i zachować dla potomnych nie mają żadnego szacunku dla historii...

Kesz to mulciak - na kordach znajdziecie tablicę informacyjną (jedyny element "troski" leśników o historię tego miejsca), etapy 2 i 3 to mikro-kesze z połową kordów każdy, położone przy pozostałościach cegielni, "maskowane" przy użyciu historycznego materiału zniszczonego przez leśników, a finał położony jest już poza terenem dawnej cegielni. Finał to litrowy klipsiak, który zawiera na start trochę fantów, 2 GeoKrety i proste certyfikaty dla sześciu pierwszych znalazców.

Ja całość obskoczyłem z rowerem, ale, ze względu na roślinność i ukształtowanie terenu, najlepiej będzie to robić pieszo. Zmotoryzowani mogą zaparkować na jednym z dwóch ogólnodostępnych darmowych parkingów leśnych położonych po obu stronach drogi na Poznań.