TABLICA nr 11

Claus Kähler
CZARNY PIES Z LASÓW MIRACHOWSKICH

Symbol trwałości zła, które nie śpi. Czyha na odpowiednią chwilę, żeby się uaktywnić …

Dużi kawałk zemi kaszëbsczi pòkriwają lasë, ale żóden nie je taczi wiôldżi i pełen tajemnicë jak Las Mirochòwsczi. Òd Mòjsza i Gbùrsczi Kamiéńcë na zôchòdze słuńca do Sëtny Górë i Czarcëch Błot, òd Miechùcëna i Dzéwczi Górë na pôłniu do wiôldżégò kamienia przë Nowi Hëce i do Kłãczna: na taką szérzą i dłużą òn sã rozsôdł z wòjskã swòjich stolëmnëch bùków, dãbów, chòjnów i ptôszich drzéw. Dniama całima pò nim błądzëc mòżesz, nie naszedłszë żëwi dësze. Leno wiôldżé jezora òtmikają duktë dlô wiatrów i słuńca i leżnosc dają wësoczim ùzémkóm i kòrunóm drzéwiãt do przezéraniô sã w zwiercadle swòjich wód. Nańdzesz w dołach zataconëch błotka i łączi, gdze sã pase jeléń i sarna. Zabłądzëc mòżesz na zybi straszny, kądka pòrenë i pò zôchòdze słuńca górą letkò wãdrëje dëch lasu i ce prowadzy na pewną smierc, złi, że lëdzczé òkò zazérô do jegò państwa. Tedë żóden twój krzik ce nie retëje, bò twòjégò zéwù nie pòslą drzewa dali do lëdzczich ùszu. (...) pòd jednym z krzów grabòwëch, co tam roscą, leżi pies czôrny. Leżi nieżëwi. Pësk schòwôł w trôwã a mùchë pò nim chòdzą. Ale nocą w gòdzënã dëchów òn òżëje, biegô wkół wałów i szczekô jak jinszi pies na gbùrsczi òbòrze. Chto tądkã nocą z Bącza, Szop abò Bòru jic mùszi, ten przërëchli krokù, czëjącë szczekanié psa na zómkòwiskù i sã przeżegnô, bò mù straszno. A lesny, chtëren z nabitą rącznicą pilëje na sôrena, pòdniese sã i jidze dali, nie wëstrzeliwszë w psa, bò wié, że na niegò kùla żódna nie ùlónô.

Aleksander Majkowski, Żëcé i przigòdë Remùsa, Zrzeszenie Kaszubsko- Pomorskie, Gdańsk 2012, s. 101.

Dużą część ziemi kaszubskiej pokrywają lasy, ale żaden nie jest taki wielki i pełen tajemnicy jak Las Mirachowski. Od Mojusza i Kamienicy Królewskiej na zachodzie do Sytnej Góry i Czarcich Błot na wschodzie, od Miechucina i Dziewiczej Góry na południu do wielkiego kamienia przy Nowej Hucie i do Kłęczna na północy: tak szeroko i daleko rozsiadł się on z wojskiem swych olbrzymich dębów, chojn i jarzębin. Całymi dniami możesz po nim błądzić, nie spotkawszy żywej duszy. Tylko duże jeziora otwierają dukty dla wiatru i słońca, a wysokim pniom i koronom drzew dają możność przeglądania się w zwierciadle wód. W ukrytych dolach znajdziesz błotka i łąki, gdzie się pasie jeleń i sarna. Możecie zabłądzić na strasznym trzęsawisku, gdzie rankiem i po zachodzie słońca górą lekko wędruje Duch Lasu, który prowadzi cię na pewną śmierć zły, że ludzkie oko zagląda do jego państwa. Potem nie uratuje cię żaden krzyk, bo drzewa nie poślą go dalej do ludzkich uszu. (…) Pod jednym z grabowych krzewów leży czarny pies. Nieżywy. Pysk schował w trawę, muchy po nim chodzą. Ale nocą w godzinie duchów ożywa, biegnie wokół szańców i szczeka jak każdy pies na podwórzu. Kto tędy z Bącza, Szop albo Boru nocą iść musi, ten słysząc szczekanie psa na zamkowisku, przyśpieszy kroku i przeżegna się, bo mu straszno. Leśniczy, który z nabitą strzelbą czatuje na rogacza, podniesie się i odejdzie, nie strzelając do psa, bo wie, że na niego kuli żadnej nie ulano.

Aleksander Majkowski, Życie i przygody Remusa, tłum. Lech Bądkowski, Oficyna Czec & Wydawnictwo Region, Kartuzy- Gdynia 2009, s. 343.