TABLICA nr 10

Jolanta Wilk-Kähler
STRACH

Jedna ze zjaw - przeszkód stojących na drodze do umocnienia tożsamości kaszubskiej oraz rozwoju kultury i języka kaszubskiego.

– Niekaro! Strachù! Żelë të jes człowiekã chléb jedzącym i tcącym Bòga na niebie, a niżódnym złim dëchã w piekle ùrodzonym, ani żódną ùkôzką, ani òmóną, to mie sã tu zarô przeżegnôj krziżã swiãtim!
Ale to le na mie òczë wëtrzeszczëło i cos wrzeszczało w pieczelny jaczés mòwie. Tak jô zerwôł wãps ze sebie i jak jem stojôł, sënął w wòdã i na niegò. Wòda mie sygała do pasa, ale jô bëm béł w ti chwili skòcził chòc na zôtór, bò mie spòmnienié ò królewiónce spòd ùkòrunowóny jarzãbinë òdebrało wszelczé pòstanowienié. Tak jem gò pòrwôł za slësczé celskò, wëwrócył i rznął łbã w dół pòd wòdã. Ale òn sã w ti chwili zerwôł, wëcarł slépie i tu na mie. Tak jô gò wzął w pasu, zebrôł wszëtczé sëłë, pòdniósł gò i rżnął na wiôldżé kòło pòprzez zôstawã, co sã tam wòdze nadstôwiała. A òn pò nim zjachôł w dół, le taczi szor czëc bëło.
Tej jem òdsapnął, przeżegnôł sã i wëszedł z wòdë. Terô jô dopiérë czuł, że całô piła sã trzãsła, bò w ni mój towarzësz na swòji trąbie dął, co płëce trzimałë, nôbòżną piesniã ò òpiece Bòsczi. Dobri Trąba! Na swój spòsób szedł mie w pòmòc ze swòją kanóną.

Aleksander Majkowski, Żëcé i przigòdë Remùsa, Zrzeszenie Kaszubsko- Pomorskie, Gdańsk 2012, s. 79.

-Hultaju! Strachu! Jeśli jesteś człowiekiem chleb jedzącym i czczącym Boga na niebie, a nie żadnym złym duchem w piekle urodzonym, ani żadną zjawą, ani omamieniem, to zaraz mi się tu przeżegnaj krzyżem świętym!
Ale to cos tylko na mnie oczy wytrzeszczało i zawrzeszczało w piekielnej jakiejś mowie. Tak więc zrzuciłem kapotę i tak jak stałem, wskoczyłem do wody i na niego. Woda sięgała mi do pasa, ale w tej chwili skoczyłbym nawet w głębię, bo wspomnienia o królewiance spod koronowanej jarzębiny odebrało mi wszelki rozsądek. Porwałem go za śliskie ciało, wywróciłem i rżnąłem łbem pod wodę. Ale on zaraz się wydobył, wytarł oczy i na mnie. Tak ja go chwyciłem w pasie, zebrałem wszystkie siły, podniosłem i rzuciłem na wielkie koło przez zastawę, która się wodzie nadstawiała. On po kole zjechał w dół, aż słychać było rumor.
Potem odsapnąłem, przeżegnałem się i wyszedłem z wody. Teraz dopiero usłyszałem, że cały tartak się trząsł, bo w nim mój towarzysz w trąbę dął, ile powietrza w płucach, i grał nabożną pieśń o opiece boskiej. Dobry Traba! Na swój sposób ze swoją armatą szedł mi na pomoc.

Aleksander Majkowski, Życie i przygody Remusa, tłum. Lech Bądkowski, Oficyna Czec & Wydawnictwo Region, Kartuzy - Gdynia 2009, s. 263.