TABLICA nr 7

Michał Ostoja-Lniski
MUZYKANT TRĄBA

Przyjaciel Remusa. Mikrej postury. Dowcipny. Muzykant wiejski. Alkoholik. Ofiara przemocy domowej (żona go maltretowała).

Wzął jem tedë jednégò dnia swòjã karã z towarã i karowôł w swiat. Jesz jem nie dokarowôł do lasa, a ju naszedł jem grôcza Trąbã z Lëpna. Na plecach łiszczała jemù złotawô trąba, a pòd pôchą trzimôł we warpiany torbie łãczk i skrzëpice. Môłi to béł chłop, ale chwatczi jak żëwé srébro. Mòże jemù téż bëło jinszé pò prôwdze przezwëskò, ale lëdze gò le Trąbą wòłelë a jegò białkã zwelë Trąbiną. Òbrócył òn sã i na mie żdôł.
– Gdzeż to Bóg ce prowadzy, Remùs?
– W swiat!
– Mie téż! – rzekł Trąba. – To nóm droga jedna. Mòżemë jic w gromadze i ze sobą karbac.
– Jakòż më mómë ze sobą karbac – òdrzekł jem – czej të mòji gôdczi nie bãdzesz rozmiôł, bò jô móm jãzëk skażony òd ùrodzeniô?
– Tak të do mie nie gadôj! – òdrzekł Trąba. – Bôczë: Co mòje skrzëpczi spiéwają i co mòja trąba graje, to jô rozmiejã wszëtkò. A ni miôłbëm rozmiôc twòji gôdczi lëdzczi?
– Czej tak, to gadôjmë!
– Jô rozmiejã – rzecze Trąba – co bór graje i co rzéka spiéwô skôczącô górą młińsczégò kòła, a ni miôłbëm rozmiôc gôdczi jãzëka lëdzczégò, chòcbë tak skażonégò jak twój?
I krącył głową mùzykeńt Trąba, bò i miôł prôwdã, jak jô sã tegò doznôł òb dłudżé lata naszégò wanożeniô.
Aleksander Majkowski, Żëcé i przigòdë Remùsa, Zrzeszenie Kaszubsko- Pomorskie, Gdańsk 2012, s. 73-74.

Wziąłem tedy jednego dnia twojej taczkę z towarem i popchnąłem ją w świat. Jeszcze nie dojechałem do lasu, a już naszedłem muzykanta Trąbę z Lipna. Na jego plecach błyszczała złocista trąba, a pod pachą w płóciennej torbie trzymał smyczek i skrzypce. Był to mały chłopak, ale ruchliwy jak żywe srebro. Mogą też naprawdę nazywał się inaczej, ludzie jednak wołali go zawsze Trabą i jego żonę zwali Trąbiną. Obrócił się i na mnie czekał.
- Gdzież to Bóg cię prowadzi, Remus?
- W świat!
- Mnie też - powiedział Trąba. - To mamy jedną drogę. Możemy iść razem i ze sobą gwarzyć.
- Jakże my mamy ze sobą gwarzyć – odpowiedziałem – skoro ty mojej mowy nie będziesz rozumiał, bo mam od urodzenia język skażony?
- Tak ty do mnie nie gadaj – odparł Trąba - Patrz: co moje skrzypki śpiewają i co moja trąba gra, ja to wszystko rozumiem. A nie miałbym rozumieć twojej ludzkiej mowy?
- Skoro tak, do gadajmy.
- Ja rozumiem - mówił Trąba - co bór gra i co śpiewa rzeka skacząca górą młyńskiego koła, a nie miałbym rozumieć gadki języka ludzkiego, choćby tak skażonego jak twój?
I kręcił głową muzykant Trąba, bo też miał rację, jak się o tym przekonałem podczas długich lat naszego wędrowania.

Aleksander Majkowski, Życie i przygody Remusa, tłum. Lech Bądkowski, Oficyna Czec & Wydawnictwo Region, Kartuzy - Gdynia 2009, s. 241.