Długosz królewski – gatunek wieloletniej paproci o zasięgu kosmopolitycznym. W Europie występuje przede wszystkim w części zachodniej. W Polsce bardzo rzadki na niżu, w górach nie występuje. Preferuje obszary o wpływach klimatu morskiego z łagodnie przebiegającą zimą.
Osiąga wysokość 50-160 cm. Roślina z podziemnym, rozgałęzionym kłączem, z którego co roku wyrasta wiele pionowo rozwiniętych liści.
Liście po rozwinięciu są nagie, skórzaste, cienkie i prześwitujące. Blaszka liściowa jest owalna lub podłużnie jajowata. Liście długosza królewskiego mogą osiągnąć dwa metry długości.
Rośnie w olsach, zaroślach wierzbowych, na torfowiskach, w podmokłych, cienistych lasach, na brzegach wód i rowów nawadniających. Wymaga podłoża kwaśnego, gleby wilgotnej (jest wskaźnikiem wilgotnego podłoża), torfiasto-próchnicznej lub piaszczysto-gliniastej. Rośnie w miejscach półcienistych.
Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 1946 roku. Umieszczona na czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006, 2016) w grupie gatunków narażonych na wyginięcie.
W Polsce stanowiska długosza królewskiego chronione są m.in. w rezerwatach przyrody: Baszków, Długosz Królewski w Łęczynie, Długosz Królewski w Węglewicach, Długosz Królewski w Wierzchucinie, Zabłocie (Kotlina Sandomierska), Brzeziny, Długosz Królewski w Puszczy Niepołomickiej.
Gatunek bywa uprawiany jako roślina ozdobna.
/Wikipedia/

Jak widać, również w lasach Nadleśnictwa Biłgoraj długosza królewskiego można spotkać, tylko trzeba wiedzieć gdzie iść. Dzięki skrzynce niektórzy będą wiedzieć jak na niego trafić.

Jeszcze garść informacji ze strony www.urzadzamy.pl o długoszu jako rośliny uprawianej w ogrodzie:

Długosz królewski pochodzi z Ameryki Północnej. Można go spotkać w naturze również w naszym kraju - objęty jest ścisłą ochroną od 1946 roku. Okazy ozdobne uprawiane są w gruncie, ale zdecydowanie częściej sadzi się ją w doniczce. Należy do rodziny długoszowatych (Osmundaceae). Uznawany jest za jedną z największych paproci znanych na świecie.
Długosz królewski to paproć o pokładającym się i delikatnie wzniesionym pokroju. Jego duże, pierzaste liście osiągają od 100 do 150 cm długości. Po całkowitym rozwinięciu się są skórzaste, cienkie i nagie, kształt blaszki liściowej jest owalny lub podłużnie jajowaty. Oprócz liści asymilacyjnych długosz królewski tworzy liście podzielone na część asymilującą oraz służącą do rozmnażania. Jesienią liście przebarwiają się na żółto lub brązowo. Zarodniki nie lubią suszy, dojrzewają od czerwca do lipca.
Idealne warunki do prawidłowego wzrostu długosza królewskiego to miejsce cieniste lub półcieniste, o glebie żyznej, wilgotnej, o kwasowym odczynie. W naturalnym środowisku można spotkać długosza królewskiego na torfowiskach czy w podmokłych, cienistych lasach. Dość dobrze znosi przymrozki. Nie znosi suszy. Bardzo często atakowany jest przez ślimaki

Skrzynkę - mikro petkę - znajdziecie pod świerkiem w maskowaniu leśnym.