Biała Wisełka (zwana również Białką) – potok w Beskidzie Śląskim, na terenie miasta Wisła, jeden ze źródłowych potoków Wisły. Długość ok. 7,0 km, średni spadek 8,2%, powierzchnia zlewni ok. 17 km².

Biała Wisełka powstaje z połączenia kilku drobniejszych cieków, m.in. potoków: Wątrobnego, Roztocznego i Głębczańskiego. Za właściwe źródła Białej Wisełki uznaje się źródła potoku Wątrobnego na stromym, północno-zachodnim stoku Baraniej Góry, w skalnym zagłębieniu na wysokości ok. 1120 m n.p.m. Potok spływa wąską doliną pomiędzy grzbietem Cienkowa na północy a grzbietem Przysłopu na południu. W jeziorze Czerniańskim łaczy się z Czarną Wisełką dając początek Wiśle – największej rzece Polski.

Wąska dolina Białej Wisełki wycięta jest niemal równoleżnikowo, tak głęboko, że potok odsłania na znacznym odcinku skały górnych warstw godulskich znajdujące się pod budującymi masyw Baraniej Góry warstwami istebniańskimi. W środkowym odcinku tworzy szereg wodospadów i progów skalnych, nazwanych Kaskadami Rodła.

Nazwa Białej Wisełki pochodzi prawdopodobnie od jej „białej wody” o wartkim nurcie, silnie spienionej na licznych progach. Inną wersję powstania tej nazwy podał w opisie swej wycieczki na Baranią Górę w 1834 r. Apoloniusz Tomkowicz: Nazwa jej pochodzi od mętnej barwy, którą w czasie słoty przybiera, kiedy Czarna zawsze czyste wody toczy.

Jeszcze za czasów Habsburgów poprowadzono doliną Białej Wisełki wygodną drogę jezdną aż do tzw. Barańskiego Mostu u zbiegu potoków Roztocznego i Głębczańskiego. Po wielkich powodziach, które wystąpiły z końcem lat 50. XX w., cały tok Białki od połączenia Wątrobnego i Roztocznego aż do Czarnego uregulowano, budując w korycie liczne sztuczne progi i obmurowując prawy brzeg, którym wiedzie droga.

Dolinę Białej Wisełki obejmuje rezerwat przyrody Wisła, powołany m.in. do ochrony lokalnej populacji pstrąga potokowego.

Miejsce, z którego bije najwyżej położone według wszelkich badań źródło Białej Wisełki znajduje się stosunkowo niedaleko od niebieskiego szlaku turystycznego prowadzącego z Wisły Czarnego na Baranią Górę. Nie jest jednak w żaden sposób oznakowane, a prowadzi doń wąska, miejscami zarośnięta ścieżka na której w poprzek leżą powalone drzewa. Na wielkim głazie zamontowana jest tablica z tekstem: "Wantule im. Zejsznera przy źródle Białej Wisełki 1984 ". Wantule to nazwa miejsca, używana potocznie przez miejscowych górali. Wymieniony na tablicy Ludwik Zejszner był geologiem z krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, który w 1849 r. jako jeden z pierwszych polskich naukowców odbył i opisał podróż do źródeł Wisły i na Baranią Górę.

Uwaga: Kesz poza szlakiem turystycznym, wiodąca do niego ścieżka poprzegradzana jest wiatrołomami! Początek ścieżki znajduje się w pobliżu zakrętu szlaku pod szczytem Baraniej Góry, ale to nie jest ścieżka idąca na wprost z zakrętu, ale kilkadziesiąt metrów poniżej !!!

Skrzynka bezpośrednio pod tablicą. Uwaga po drugiej stronie głazu, od tyłu znajduje się stary kesz zaprzyjaźnionego serwisu ;-).