Wierzbica stanowiła ośrodek włości możnowładczej, który został nadany w XII w. klasztorowi miechowskiemu, a na przełomie XII i XIII w. powierzony przez komesa Ottona i Krystyna, synów Piotra ze Skrzynna, opactwu cystersów w Wąchocku. Własnością tego opactwa Wierzbica była do XVIII w. Miejscowość była wymieniana także w dokumencie księżnej Grzymisławy z 1229 r. Miasto lokowano w 1414 r. Prawa magdeburskie zostały nadane w 1469 r. przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Wierzbica była wielokrotnie niszczona w XVII i XVIII w. Po II wojnie światowej powstał nowy ośrodek miejski, zaplecze dla cementowni. Pierwotny drewniany kościół pw. św. Stanisława i parafia w Wierzbicy powstały ok. 1275 r. Kościół był wzmiankowany w 1470 r. Obecna świątynia została wzniesiona przez cystersów wąchockich ok. 1709 r., restaurowana w XIX i XX w. Jest budowlą barokową, orientowaną, wzniesioną z kamienia, tynkowaną. W ramach wyposażenia ruchomego parafia jest w posiadaniu obrazów autorstwa ks. Władysława Paciaka. W latach 1962–1968 władze komunistyczne chciały rozbić i utrwalić podział Kościoła w tej parafii, próbując stworzyć tzw. parafię niezależną. Zalegalizowano związek religijny pod nazwą „Niezależna Samodzielna Parafia Rzymskokatolicka w Wierzbicy”. W 1964 r. i w 1968 r. przebywał w tej parafii Prymas Polski Stefan kard. Wyszyński. W 1968 r. sługa Boży bp Piotr Gołębiowski ogłosił w Wierzbicy, że przejmuje funkcje proboszczowskie. W tym też roku, dzięki zdecydowanej postawie bp. Piotra Gołębiowskiego, przywrócono jedność Kościoła. W parafii istnieje murowana kaplica dojazdowa w Polanach zbudowana w 1984 r. staraniem ks. Tadeusza Lutkowskiego.
Skrzyneczka - pojemnik z magnesem, po prawej stronie kościoła.
Powodzenia.