Stara Prawda jest ciekawą miejscowością z wielu powodów. Jednym z nich jest fakt, że po Powstaniu Styczniowym w ramach reperkusji Stoczek Łukowski utracił prawa miejskie, a siedzibą gminy stała się właśnie Stara Prawda.

Więcej o wsi za www.stoczeklukowski.pl

Obok obecnej wsi Prawda istniała osada o nazwie Drwika lub Drwiska. Należała ona do biskupów poznańskich. W początkach XVI wieku wykarczowano pobliski las zwany Podsiekarz. a biskup poznański w miejscu tego lasu nadał w 1516 roku przywilej wójtostwa oraz dwa łany ziemi niejakiemu Stefanowi Pirczy. Kolejny biskup poznański Jan Latalski (1525-36) rozszerzył granice wsi do lasu zwanego Gozd alias Tarnawiec (koło wsi Mizary) i nadał wsi nazwę Prawda od swego herbu rodowego Prawda. Przywilej powstania wsi Prawda nosi datę 17 III 1528 roku. Miejscowość Prawda była już w XVI wieku ośrodkiem dóbr biskupich. Okoliczne dobra biskupie nazywano dobrami Stoczek lub Prawda. Była to jedna z większych wsi w okolicy. W początkach XIX wieku dobra biskupie a w tym Prawda przeszły na własność rządu. Dysponowali nimi Austriacy, potem rząd Księstwa Warszawskiego a po 1815 rząd rosyjski. Dobra biskupie zostały połączone z dawnymi dobrami królewskimi. Powstał przez to duży kompleks dóbr rządowych stanowiących majorat czyli zespół folwarków nie podlegających podziałom. W Prawdzie istniał dwór stanowiący ośrodek majoratu rządowego. W 1827 roku wieś leżała w powiecie garwolińskim, liczyła 19 domów i 122 mieszkańców. Na początku lat trzydziestych XIX wieku majorat Prawda obejmował folwarki: Prawda, Wólka Poznańska, Kobiałki, Jamielne, Ruda, Kisielsk, Wola Kisielska, Mizary, Błażejki, Wólka Różańska, Borki, Rosy, Toczyska, Zabiele, Zgórznica, Januszówka, Róża oraz młyny: Dąbek, Okuń, Śniczek Ozimek i sołtysostwo Kienkówka. W 1835 roku część tych dóbr została przekazana generałowi Gołowinowi za „zasługi” w tłumieniu Powstania Listopadowego. Przekazano mu folwarki Prawda, Borek i Januszówka oraz młyny Dąbek, Okuń, Ozimek i sołtysostwo Kienkówka. Najpóźniej w końcu lat sześćdziesiątych XIX wieku większość dóbr rządowych rozparcelowano między uprawiających je chłopów. Folwarki rządowe utrzymały się tylko w Jamielniku, Stoczku, Szyszkach Jedlance i Wólce Poznańskiej. W 1867 roku powstała gmina Prawda z siedzibą w Stoczku. W 1881 roku wieś Prawda liczyła 210 mieszkańców w tym 14 Żydów. Legenda herbowa: Paprocki w „Gnieździe cnoty” pisze o przodku Prawdziców, iż przybył do Polski za Leszka Czarnego rycerz o herbie przrdstawiającym lwa wyskakującego z muru. Cudzoziemiec pojął za żonę szlachciankę polską pieczętującą się herbem z wizerunkiem koła żelaznego, na którym misy stawiano, który to przyrząd zwano prawdą, Tę właśnie prawdę trzyma herbowy lew Prawdziców. Następni heraldycy przybycie cudzoziemca datowali na 1123 r. Rycerzem tym miał być Jędrzej hrabia Rinheim, który poślubił córkę Jana Prawdy, sędziego ziemskiego gostyńskiego, pana na Szczawnie i Trąbkach. Jędrzej Rrinheim miał być potomkiem Andrada z Dacji, który zbiegł od swego pana na pustynię i schronił się w jaskini lwa. Andrad pozyskał miłość dzikiego zwierzęcia, wyjąwszy mu kolec z łapy. Wdzięczny lew przez trzy lata dzielił się zdobyczą ze zbiegłym niewolnikiem. Po upływie trzech lat Andrad schwytany został i na cyrkowej arenie wydany lwu na pożarcie. Dzika bestia na szczęście dla Andrada okazała się tą samą, której swego czasu wyjął kolec. Zamiast pożreć skazańca lew jął się łasić do niego. Rzymianie poszczuli na Andrada z kolei rysia, ale tego lew szybko rozszarpał. Uznawszy to wszystko za czary nadano Andradowi herb i darowano życie. "