Szlak Husarii Polskiej ( dł. 158 km. znaki czerwone ) nawiązuje do przemarszu wojsk polskich pod wodzą Jana III Sobieskiego w drodze pod Wiedeń w sierpniu 1683 r. Wydarzenie to było dla ziemi śląskiej nie tylko niezwykłym w swoim rodzaju ale miało również swoja wymowę z racji przynależności tych ziem do Habsburgów

Szlak Husarii Polskiej prowadzi zasadniczo tą drogą , którą szedł Jan III Sobieski z wojskiem.

Został wytyczony w terenie w 1959 r.

KOCHBUNKRY:

W 1944 roku, Niemcy nie mieli już wątpliwości, że należy solidnie przygotować obronę przed nacierającą Armią Czerwoną. Jednakże nie było już ani czasu ani pieniędzy na stworzenie obrony o charakterze stałym. Oczywiście istniały takie fragmenty umocnień jak Wał Pomorski, ale nie stanowiły one ciągłej linii obrony. Zostały jednak włączone do pospiesznie planowanych fortyfikacji polowych tak jak i zamienione w twierdze niektóre miasta.

Jednym z ważniejszych regionów był Górny Śląsk i Zagłębie wraz z pracującym na pełnych obrotach przemysłem. Jego utrata poważnie obniżyłaby możliwości prowadzenia wojny przez III Rzeszę. Dlatego zabezpieczenie tych terenów było niezwykle istotne. Tak więc od wschodu powstały aż dwie linie obrony: b-1 i b-2, od zachodu natomiast b-3. Ponadto umocnienia b-2 zakręcają w okolicach Siewierza i zmierzają na zachód w kierunku zamienionego w twierdzę Opola. Wśród badaczy tych umocnień brak zgodności co do charakteru północnej osłony GOP. Jedna z koncepcji zakłada, że jest to jedynie pozycja ryglowa między b-2 i b-3. Inna, ze względu na ciągłość tych umocnień, twierdzi, że to właśnie jest główna linia b-2.

Kochbunkier znany również jako garnek kocha - mały schron jednoosobowy. Niezwykle popularny niemiecki schron, jako jedyny był produkowany masowo w fabrykach jako prefabrykat - i jako taki był przywożony gotowy na miejsce posadowienia. Jego rolę na polu bitwy można określić krótko - lepsze to niż zwykły okop, dawał podstawowe schronienie przed ogniem wroga. Kochbunkier nie chronił strzelca przed bezpośrednim uderzeniem pocisku większego kalibru, ale spokojnie opierał się odłamkom. Jego niewątpliwą zaletą były niskie koszty wytworzenia i niewielkie zużycie materiałów - trzeba pamiętać że niemcy pod koniec wojny nie mieli ani kasy ani materiałów w naddatku.
Kochbunkier był obsypany ziemią, aż po otwory strzelnicze, wchodziło się do niego bezpośrednio z okopów. Stojący w nim żołnierz nie miał za wiele miejsca - ale do walki RKMem wystarczyło. W boju posiadał jeszcze jedną zaletę - był mały, więc i ciężki do bezpośredniego trafienia czymś "mocniejszym".

Dla bardziej zainteresowanych: Pododcinek Nakło

                                                  Powstanie umocnień polowych linii b-2