Dowództwo rosyjskie planowało uderzyć na rozdzieloną armię francuską. Kiedy Napoleon się o tym dowiedział, błyskawicznie połączył swoje oddziały. Jego przeciwnicy przechwycili francuskiego kuriera, który miał ze sobą list, a w nim była wyszczególniona liczba francuskich oddziałów. Okazało się, że Napoleon dysponuje sporo liczniejszymi siłami. Rosjanie bojąc się przeciwnika, zaczęli się wycofywać. Mały kapral ścigał swoich oponentów, aż zmęczeni Rosjanie postanowili przyjąć bitwę.

Co prawda, armia francuska miała przewagę w ludziach, ale Rosjanie mieli ponad dwukrotną przewagę w artylerii. Nie omieszkali tego wykorzystać. 7 lutego, po godzinie 14.00 rozgorzały walki o Iławę. Francuska awangarda, na czele której stanął marszałek Soult, zaatakowała Rosjan, którzy odpowiedzieli huraganowym ogniem artylerii. Pod koniec dnia, udało się trójkolorowym zdobyć Iławę. Jednakże dużo francuskiej krwi zostało wtedy rozlanej.

Następny dzień był jednym z najkrwawszych w historii wojen napoleońskich. Francuzi planowali otoczyć Rosjan, niczym Hannibal Rzymian pod Kannami, a następnie wyciąć ich w pień.  Artylerzyści rosyjscy nie byli gościnni i postanowili pobudzić swoich przeciwników z samego rana, ostrzeliwując Iławę. Napoleon nie mógł jeszcze atakować, ponieważ czekał na połączenie wszystkich korpusów. Rozkazał swoim żołnierzom stać wytrwale na pozycjach.

Warunki na początku bitwy były znośne. Na polach zalegał śnieg, a lekki mróz niewiele przeszkadzał. Kiedy Francuzi rozpoczęli natarcie na wroga, po niedługim czasie zaczęli odnosić sukcesy. Jednakże, wszystko zmieniło się, kiedy rozpętała się burza śnieżna. Wiatr wiał prosto w oczy żołnierzom Wielkiej Armii. VII Korpus marszałka Augereau atakujący lewą flankę Rosjan, zgubił drogę i skręcił w lewo, kierując się na centrum wojsk rywala. Artylerzyści rosyjscy tylko na to czekali. Pozwolili podejść rywalom na odległość 100 kroków i zaczęły się dantejskie sceny. Kartacze poszły w ruch, miażdżąc, rozrywając i kalecząc ciała niespodziewających się takiego obrotu spraw Francuzów. Rozpętało się istne piekło.  Po 20 minutach, 12 tysięczny korpus był rozbity, a dzieła zniszczenia dokonała jazda ks. Golicyna.

Napoleon, ulokował swój sztab na iławskim cmentarzu, Rozpoczęły się wówczas szarże kawalerii, które ze względu na liczbę biorących w niej udział żołnierzy, wspominano nawet po wielu latach. Szala zwycięstwa zaczęła przechylać się w stronę Wielkiej Armii. III Korpus marszałka Davouta walczył bardzo dzielnie. Niemal przez cały czas przyjmował na siebie silne ataki wroga. Kiedy już wydawało się, że zwycięstwo jest w zasięgu ręki, do akcji wkroczył pruski korpus gen. L’Estocqa, który skutecznie wymanewrował ścigającego go marszałka Neya. Tak wzmocnieni Rosjanie, nie mogli już tego dnia zostać pokonani.

O godz. 22.00 walki ustały. Żołnierze zaczęli rozpalać ogniska, które razem z płonącymi wsiami oświetlały rejon pobojowiska. Francuzi stracili tego dnia 13 tys. zabitych i rannych oraz 5 tys. wziętych do niewoli żołnierzy. Rosjanie zaś ok. 25 tys. zabitych i rannych (z czego 5 tys. rannych zostawiono na pobojowisku). Obie armie były ogromnie wyczerpane. Francuzi po bitwie wznosili okrzyki „Vive Le Paix” (niech żyje pokój), zamiast standardowych „Vive L’Empereur”.Dowództwo rosyjskie po długich naradach postanowiło wycofać się razem z armią w stronę Królewca. Na rozstrzygający wynik kampanii należało poczekać do wiosny.

Odpowiedź podstaw do wzoru :

N 53°  48. X

E 020° 23.Y