Młyn Charzew, należący do dóbr pabianickich. Powstał prawdopodobnie na przełomie XV i XVI w., a nazywany był także Charzewskim lub Charzewnym od gruntu, na którym stał (Chorzewo). Wzmianki o tutejszym młynie pojawiają się jednak dopiero w lustracji dóbr z 1677 r. Oprócz kamieni mielących zboże, koło wodne napędzało w Charzewie także folusz sukienniczy, który funkcjono-wał tu prawdopodobnie w XVII lub na początku XVIII wieku. W drugiej poło-wie XVI w. przy młynie czynny był tartak92. Wskazuje to na znaczną zasobność Neru w wodę napędzającego wówczas jednocześnie dwa, a może nawet trzy koła. W 1807 r. dożywotnią dzierżawę Charzewa uzyskał Jakub Mybs; osada młyńska liczyła wtedy 51,5 morgi. Istnienie młyna potwierdzają liczne do-kumenty kartograficzne. Po raz ostatni został zaznaczony na mapie niemieckiej Karte des Deutschen Reiches (ark. Pabianice) z 1940 r. W tym czasie napęd wodny prawdopodobnie został już zastąpiony elektrycznym.