Henryk Tomasz Reyman vel Reymann[a] (ur. 28 lipca 1897 w Krakowie, zm. 11 kwietnia 1963 tamże[3]) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski w latach 1922–1931, olimpijczyk, trener i działacz piłkarski, podpułkownik Wojska Polskiego.
Podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii austriackiej. Po przeszkoleniu został skierowany na front włoski na którym walczył od 1 marca 1915 do 31 grudnia 1916. Od 1 stycznia 1917 do 10 września 1918 walczył na froncie włoskim. Podczas walk na froncie włoskim został dwukrotnie ranny. 1 kwietnia 1917 został awansowany na podporucznika.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej w stopniu podporucznika. W latach 1918-1921 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, w czasie walk polsko-ukraińskich o Małopolskę Wschodnią oraz I i III powstaniu śląskim. Brał również udział w akcji plebiscytowej na terenie Spisza i Orawy. 1 grudnia 1919 roku został mianowany porucznikiem. W 1921 roku ukończył czteromiesięczny kursu w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1325. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 20 Pułk Piechoty. W listopadzie 1924 został przydzielony z 20 pp w Krakowie do Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V na stanowisko referenta. 3 maja 1926 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 223. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 26 kwietnia 1928 został przeniesiony z 20 pp do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie. W grudniu 1929 roku ponownie przeniesiony do 20 pp. Jesienią 1930 roku został przeniesiony do 5 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Krakowie. Dwa miesiące później otrzymał przeniesienie do Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie. 28 czerwca 1933 roku ogłoszono jego przeniesienie do 18 pułku piechoty w Skierniewicach. W skierniewickim garnizonie pełnił służbę do 1936 roku. W marcu tego roku został awansowany na majora w korpusie oficerów piechoty.

Tuż przed drugą wojną światową i w czasie wojny obronnej 1939 dowódca I batalionu 37 pułku piechoty z Kutna. 20 września został ranny w bitwie nad Bzurą. Jako jeniec trafił do szpitala w Rawie Mazowieckiej. Z powodu ciążącego na nim od 1940 roku wyroku sądu hitlerowskiego skazującego na karę śmierci ukrywał się w Krakowie u Benedyktynek oraz w majątku Tarnowskich w Dzikowie.

W latach 1910–1933 występował w Wiśle Kraków, w barwach której w latach 1927–1934 grając w lidze zdobył 109 goli. Kilkukrotnie był kapitanem związkowym (selekcjonerem reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn) . W 1924 pełnił funkcję kapitana reprezentacji na olimpiadzie w Paryżu Był członkiem honorowym PZPN, honorowym prezesem TS „Wisła”. Będąc selekcjonerem reprezentacji stworzył zawołanie Orły, do boju!. Od kwietnia 1945 prowadził działalność w strukturach krajowych i okręgowych ruchu sportowego. Brał czynny udział w reaktywacji PZPN. Od 29 czerwca 1945 był członkiem zarządu związku i jednocześnie kapitanem związkowym. Fukncję kapitana związkowego pełnił do 30 sierpnia 1947 roku. W latach 1956-1959 ponownie pracował we władzach PZPN. Od 22 września 1956 do 17 lutego 1957 wchodził w skład kapitanatu. 14 lutego 1959 został przewodniczącym kapitanatu. W latach 1956-1962 pełnił również funkję selekcjonera Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej (KOPZN). Był jednocześnie wiceprezesem Wisły Kraków. W 1959 otrzymał honorowe cżłonkostwo PZPN. Ponadto posiadał także honorowe członkostwo KOPZN. Był też honorowym prezesem Wisły Kraków. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Był starszym bratem Jana Reymana – również piłkarza.

Źródło: [1]

Informacje nt. kesza:

Pojemnik typu klipsiak - rozmiar 1l

Dokładność wyznaczenia sygnału GPS +/- 3 m

Dla pierwszych trzech znalazców pamiątkowe certyfikaty.