Profesor Zbigniew Ryziewicz urodził się 4 lutego 1898 roku w Strutynie koło Złoczowa, w rodzinie Stanisława Ryziewicza, rolnika, za rządcy dóbr ziemskich, i Olimpii Topolnickiej.
Do szkoły powszechnej i średniej uczęszczał w Złoczowie, a następnie w Żółkwi, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości.
W roku 1915, jak wielu innych młodych ludzi porwanych wizją odrodzonej Polski, wstąpił do Legionów Polskich, w szeregach których był ciężko ranny na froncie walki z Niemcami.
W roku 1921 trafił po raz pierwszy na Górny Śląsk, i tu uczestniczył, jako żołnierz batalionu „Saturn”, w III Powstaniu Śląskim. Za zasługi na polu walki odznaczony został Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości.
Po demobilizacji udał się do Lwowa, gdzie w latach 1921-25 studiował filozofię oraz nauki biologiczne i geograficzno-geologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Już w latach studiów jego zainteresowania naukowe obejmowały głównie problemy ewolucji świata zwierzęcego oraz anatomii porównawczej i paleontologii kręgowców. Od roku 1924 pracował na Uniwersytecie Lwowskim jako demonstrator, później jako asystent Katedry Anatomii Porównawczej Zwierząt, którą kierował Kazimierz Kwietniewski. W okresie tym zdał egzaminy dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich.
W roku 1928 przyjechał ponownie na Górny Śląsk, o którego polskość walczył 7 lat wcześniej, i tu podjął pracę w Katowicach, najpierw jako nauczyciel gimnazjalny, później jako kustosz Działu Zoologicznego w Muzeum Śląskim. Na tym stanowisku prowadził prace poszukiwawcze w obfitujących w szczątki ssaków plejstoceńskich piaskowniach Górnego Śląska. Wynikiem tych prac była m.in. rozprawa „Ssaki dyluwialne z piaskowni pod Milowicami”, którą opublikował w roku 1933 w tomie „Z badań nad dyluwium Śląska” Wydawnictw Muzeum Śląskiego. W pracy tej Zbigniew Ryziewicz opisał szczątki mamutów, nosorożców włochatych, koni, renów, piżmowołów, bydła i lwa jaskiniowego z piaskowni Spółki Giesche położonej na północ od Dąbrówki Małej. Wtedy to zainteresował się szczególnie podrodziną piżmowołów (Ovibovinae), której poświęcił później cały szereg prac. Skoncentrowanie się na tej jednej grupie i szczegółowe jej opracowywanie przez szereg lat dobrze charakteryzują go jako uczonego, który nie dążył do osiągnięcia natychmiastowych, efektownych rezultatów, lecz starał się dokładnie i wyczerpująco zgłębiać interesujący go problem.
Wybuch II wojny światowej spowodował, że znalazł się ponownie na wschodzie. W czasie okupacji był asystentem katedry Anatomii Porównawczej Zwierząt Uniwersytetu Lwowskiego, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował w szkolnictwie polskim jawnym i tajnym.
W roku 1946, na podstawie rozprawy „Ovibos recticornis sp. n.; Ein Beitrag zur Systematik der Unterfamilie Ovibovinae” o nowo odkrytym gatunku kopalnego piżmowołu i o systematyce piżmowołów, uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym samym roku rozpoczął działalność dydaktyczną i badawczą we Wrocławiu – ośrodku, który skupiał przede wszystkim elitę umysłową utraconego przez Polskę w wyniku powojennego podziału Europy Lwowa. Na Uniwersytecie Wrocławskim został początkowo adiunktem Katedry Anatomii Porównawczej Kręgowców. W roku 1947 mianowano go zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Paleozoologii. Katedra ta w zasadzie jeszcze wówczas nie istniała, nie miała personelu, siedziby i wyposażenia, Zbigniew Ryziewicz musiał zatem zorganizować ją praktycznie od podstaw. Mimo ciążących na nim, w związku z tym zadaniem, wielu obowiązków, brał aktywny udział w życiu i pracach uczelni, pracował w rozlicznych komisjach, a w latach 1963-1965 pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Nauk Przyrodniczych. Kolejne, oparte na materiałach zarówno z Polski, jak i Czechosłowacji oraz ZSRR, prace poświęcone podrodzinie Ovibovinae Zbigniew Ryziewicz opublikował w latach 1949 („Stanowisko systematyczne piżmowołu kopalnego”), 1954 („Badania nad piżmowołami kopalnymi z terenu Polski”) i 1955 („Systematic place of the fossil Musk-Ox form the eurasian Diluvium”). Równocześnie zorganizował i poprowadził wieloletnie badania terenowe w Nowej Wsi Królewskiej koło Opola w celu zgromadzenia materiału kopalnego obficie występujących tam mioceńskich ssaków, gadów, ryb i mięczaków. Ze stanowiska tego opisał m.in. szczątki kopalnego tapira w pracach z lat 1954 („O ssakach mioceńskich znalezionych w okolicach Opola”) i 1961 („A Tapir tooth from Nowa Wieś Królewska near Opole”). Zajmował się też fauną plejstoceńską jaskiń tatrzańskich, skąd w latach 1954 („O znalezieniu szkieletu pojedynczego osobnika niedźwiedzia jaskiniowego w grocie pod Kop¹ Magury”) i 1957 („Szkielet niedźwiedzia jaskiniowego z jaskini pod Kopą Magury”) opisał kompletny szkielet niedźwiedzia jaskiniowego (Ursus spelaeus). Później przez wiele lat prowadził badania mioceńskich wapieni okolic Pińczowa, które zawierają faunę bezkręgowców, ryb i waleni. Ze stanowiska tego opisał w pracach z lat 1969 („Szczątki waleni mioceńskich z Pińczowa”) i 1976 („Pinocetus polonicus n. gen. n. sp. (Cetacea) from the mi cen limestones of Pińczów, Poland”) nowy gatunek niewielkiego walenia Pinocetus, który dostarczył nowych danych na temat ewolucji morskich ssaków. Przeprowadził ponadto eksplorację stanowiska Węże I w rezerwacie Zelce nad Wartą koło Działoszyna. Stanowisko to, odkryte i opisane po raz pierwszy przez Jana Samsonowicza w 1935 roku, zawierało bogatą faunę kręgowców plioceńskich. Ze stanowiska tego Zbigniew Ryziewicz opisał w roku 1969 („Badania nad niedźwiedziami plioceńskimi”) nowy gatunek kopalnego niedźwiedzia – Ursus wenzensis.
Aktywności życiowej Zbigniewa Ryziewicza nie wyczerpywała bynajmniej praca ściśle naukowa, o czym doskonale świadczą kolejne roczniki kształconych przez niego studentów kierunku geologicznego i biologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, jego czynny udział w przewodach doktorskich i habilitacyjnych pracowników Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu, Akademii Rolniczej we Wrocławiu i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, jego członkostwo w Komitecie Redakcyjnym „Acta Palaeontologica Polonica”, Radzie Naukowej Zakładu Paleozoologii PAN w Warszawie, Polskim Towarzystwie Zoologicznym, Polskim Towarzystwie Geologicznym, Wrocławskim Towarzystwie Naukowym, Polskim Towarzystwie Przyrodników im. M. Kopernika, jak i pisane przez niego popularne artykuły o pojawieniu się szczurów piżmowych na Śląsku, o osiągnięciach nauki polskiej w dziedzinie badaniach kręgowców kopalnych czy o znalezieniu nowego okazu praptaka, a także przeznaczony dla studentów podręcznik paleozoologii jego autorstwa. Zbigniew Ryziewicz był ponadto autorem i konsultantem wielu wystaw o tematyce przyrodniczej oraz autorem rekonstrukcji szkieletów ssaków plejstoceńskich.
W roku 1955 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, w roku 1968 przeszedł na emeryturę.

Zmarł 21 marca 1977 roku we Wrocławiu, gdzie został pochowany na cmentarzu przy kościele św. Rodziny na Sępolnie.

(źródło - tekst i zdjęcia: przyroda.katowice.pl)

Kesz to mały pojemnik w leśnym maskowaniu, w środku logbook, fanty na wymianę, zachęcam do zostawiania i wymiany geokretów.

W razie konieczności i możliwości proszę znalazców o wymianę logbooka i ewentualnie pojemnika.