W powstaniu walczył 80 osobowy oddział z Rozdrażewa. Na tutejszym cmentarzu znajduje się zbiorowa mogiła 11 poległych powstańców Wielkpolskich.

Ponadto można spotkać także grób Płk. pilota Wiktora Pniewskiego, który brał udział w zajęciu m. in. lotniska na Ławicy. 

Powołany został do odbycia służby wojskowej w armii niemieckiej w październiku 1911 r. w 9 Pułku Huzarów w Strasburgu. Zdobył kwalifikacje lotnika obserwatora. Przeniesiono go do 4 Baonu Lotniczego, jako pomocnika mechanika w grudniu 1913 r. Brał udział w walkach w pierwszej wojnie światowej. W okresie od października 1916 do 1 czerwca 1917 r. szkolił się w Szkole Lotniczej w Koszalinie, którą ukończył w stopniu sierżanta z tytułem pilota. Skierowany na front zachodni. W sierpniu 1918 r. kontuzjowany. Po wyleczeniu ran, w październiku 1918 r. skierowany do Stacji Lotniczej na Ławicy pod Poznaniem. Od listopada 1918 r. był członkiem POW i organizował komórkę w swojej jednostce. Do działalności konspiracyjnej razem z kolegą sierż. pilotem Józefem Mańczakiem wciągnął 5 pilotów, 2 obserwatorów i 32 mechaników lotniczych. W czasie rozpoczętej rewolucji w Niemczech został wybrany do Rady Robotniczej i Żołnierskiej.

Został pierwszym komendantem Stacji Lotniczej na Ławicy. W skład Stacji weszły 4 kompanie: 1 kompania lotnicza, 2 kompania warsztatowa, 3 kompania wartownicza, 4 kompania rekrucka. Już 7 stycznia brał udział razem z kolegami w demonstracyjnych lotach nad Poznaniem, na 6 samolotach wywiadowczych LVG C.VLudność Poznania z entuzjazmem wyległa na ulicę miasta i wiwatowała na cześć polskich lotników z armii powstańczej. Po opanowaniu Ławicy na rozkaz komendanta Stacji sierżanta Wiktora Pniewskiego było zorganizowane bombardowanie przez Polaków lotniska we Frankfurcie. Wcześniej na zdobycznych samolotach rozkazał zamalować na kadłubach czarne krzyże i namalować biało-czerwone szachownice zgodnie z rozporządzeniem nr 38 szefa Sztabu Generalnego WP z 1 grudnia 1918 r.. W odwet za opanowanie lotniska Niemcy przeprowadzili bombardowanie lotniska Ławica 7 i 8 stycznia 1919 r. Po nalotach niemieckich, przeprowadzonych na wojska powstańcze w dniach 7–8 stycznia, polscy piloci 9 stycznia przeprowadzili odwetowy nalot na lotnisko we Frankfurcie. 6 polskich maszyn LVG C.V zbombardowało niemieckie lotnisko, zrzucając 900 kg bomb. Atak trwał godzinę. Polskie maszyny przeprowadziły sześć nalotów. Niemcy byli kompletnie zaskoczeni, a cywile we Frankfurcie przerażeni. Był to pierwszy nalot w historii polskich skrzydeł, zakończony sukcesem – Niemcy zaprzestali nalotów na Poznań. Pod dowództwem sierżanta Pniewskiego polscy lotnicy przeprowadzili pierwszą akcję na korzyść wojsk lądowych. 17 stycznia 1919 przeprowadzili obserwację stanowisk niemieckich 50 km. w głębi terytorium wroga.

Na przełomie stycznia i lutego formował 1 lotniczą eskadrę wielkopolską (zwana też 1 Wielkopolską eskadrą polną), a 15 lutego objął jej dowództwo. Wspierał z powietrza w marcu 1920 r. Armię Wielkopolską walczącą pod Lwowem,. 7 czerwca wrócił z eskadrą do Poznania. Od 16 czerwca z eskadrą walczył na Froncie Wielkopolskim, działając z lotniska Wojnowice pod Bukiem. Skierowany z eskadrą 6 września 1919 r. na front Litewsko-Białoruski. W styczniu 1920 r. powrócił z frontu do Poznania i objął dowództwo Stacji Lotniczej Ławica. W lutym sformował Zapasowy Dyon Lotniczy, obejmując jego dowództwo. Awansowany do stopnia kapitana 1 czerwca 1920. W działaniach wojennych 1920 r. dowodził Dyonem Zapasowym. Za czyny na polach walk w wojnie polsko-bolszewickiej odznaczony Virtuti Militari V klasy.

6 marca 1922 r. wyznaczony na zastępcę dowódcy Centralnej Składnicy Lotniczej w Warszawie. Od lutego do czerwca 1925 roku był słuchaczem Kursu doskonalącego dla oficerów sztabowych w Rembertowie i kursu kwatermistrzowskiego przy Wyższej Szkole Wojennej. W 1925 roku został przeniesiony do 3 pułku lotniczego w Poznaniu na stanowisko oficera taktycznego pułku. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa.  26 marca 1931 roku został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza pułku na stanowisko dowódcy dywizjonu. W 1932 roku został przeniesiony do 6 pułku lotniczego we Lwowie na stanowisko komendanta Bazy. W 1935 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych W 1936 roku został przeniesiony Kierownictwa Zaopatrzenia Lotnictwa w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika do spraw zaopatrzenia.

We czasie kampanii wrześniowej 1939 r. przez Rumunię dotarł do Francji, gdzie dowodził Eskadrą Oficerską. W czerwcu 1940 r. organizował ewakuację do Wielkiej Brytanii. Został tam mianowany komendantem Obozu Żołnierskiego Polskich Sił Powietrznych (Dunholme – Lodge, 1940 – 1947). W 1947 r. wrócił do Polski i został zweryfikowany w stopniu pułkownika. Po powrocie do kraju był m.in. dowódcą pułku lotniczego, szefem Wydziału Wojskowego w Państwowym Instytucie Hydrologiczno – Meteorologicznym. Na emeryturę przeszedł 18 sierpnia 1952.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Pniewski