Obecny kościół pod wezwaniem św. Marcina został wzniesiony w latach 1908 - 1910. Poświęcony w 1910 a konsekrowany przez św. Józefa Sebastiana Pelczara, pochodzącego z sąsiedniej Korczyny, 30.V 1912 r.  Jest to drugi kościół w historii 650 letniej parafii.

Pierwszy kościół, drewniany, liczący sobie ponad 500 lat okazał się za mały na potrzeby Parafii, w której liczba wiernych znacznie się powiększyła. Ponadto, Wisłok tak podmył wzgórek na którym stała stara świątynia, że to jej zagrażało zawaleniem.

W roku 1910 przeniesiono się do nowego kościoła. W wigilię uroczystości św. Marcina, po nieszporach odprawionych w starym kościele, ruszyła procesja do nowej świątyni. Procesje poprowadził ks. Infułat Jakub Federkiewicz. On tez poświęcił dwa nowe dzwony - większy ważył 946 kg a mniejszy 543 kg. Po poświęceniu parafianie wciągnęli je na wieżę i zawiesili.  Z żalem i ze łzami żegnali parafianie stary kościół, gdzie przez 550 lat gromadzili się na wspólnej modlitwie.

Ze starego kościoła przeniesiono ołtarze boczne i organy. Stary kościół opustoszał. Parafianie zamierzali go rozebrać. Parafii, która z taka ofiarnością zbudowała nowy kościół nie stać było na utrzymanie starej świątyni. I choć Grono Konserwatorów Galicji Zachodniej zdecydowało, że kościółek ma pozostać, ostatecznie w środę popielcową 1911 r. mieszkańcy rozebrali stary kościół. Szkoda wielka - kto zawinił, urząd konserwatorski, który mało interesował się zabytkiem (Kraków), czy miejscowi parafianie, których nie stać było na konserwację? Fakt bolesny, że z mapy zabytków naszego terenu zniknęła  pewnie najstarsza budowla.

(http://parafiakroscienkowyzne.pl/parafia/historia-kosciola/)

Stary kościół około roku 1900.

Stary  kościół - widok od strony prezbiterium

Wnętrze starego kościoła

Zdjęcia powyższe i poniższy tekst pochodzi z: Feliks Kopera: Kościoły drewniane Galicyi Zachodniej, Kraków 1916.

"Kościół istniał tu w XIV wieku, proboszcz z Krościenka występuje w akcie z roku1386. Roku 1624 hordy tatarskie zniszczyły budowlę, a na nowo w XVII w. odbudowany kościół zdemolował tłum miejscowych parafian jeszcze gruntowniej niż Tatarzy. Uczyniono to według wszelkiego prawdopodobieństwa dlatego, że starania proboszcza ks. Wincentego Telegi o zezwolenie na zburzenie kościoła nie odniosły u c. k. Rządu skutku.

Kościół był budowany na zrąb z modrzewia na wzgórzu, otoczony lipami i wiązami. Z jednej strony oblewał go staw a z drugiej otaczało urwisko, zbiegające aż do Wisłoka. Planów nie posiadamy; opisujemy go z pamięci i na podstawie fotografii.

Kościół składał się z nawy i presbiteryum zamkniętego jedną ścianą. Wysoki dach nakrywał obie te części. Mimo że presbiteryum było węższe, szerokość dachu była jednaka, tylko wystający silnie okap przy presbiteryum podtrzymywały kroksztyny zgrabnie cięte. Także okap mniejszy przy nawie podpierały szeregiem kroksztyny. Szerokie soboty w dolnej części kryte szły naokoło kościoła: lud zwał je blankami; wszystkie ściany pobite były gontem.

Na ścianie szczytowej presbiteryum w owalnej ramie, nakrytej daszkiem, Chrystus polichromowany w silnych kolorach odbijał z daleka na tle omszałej ściany. Portal boczny od południowej strony kończył się łukiem ostrym z dębowego drzewa a ozdabiały go płasko rzeźbione liście na wijącej się gałązce. Z boków zaś rzezane rozety z liści w kole; przestrzeń między liśćmi wypełniały listki wyrastające z otoku. drzwi przyozdabiały żelazne piękne okucia w formie lilii.

Wewnątrz tęcza oddzielała nawę od presbiteryum, na tęczy była rzeźbiona pasyjka, a u  stóp krzyża chusta św. Weroniki w kształcie serca. Z boków nawy były skrzyńce, a sufit miał kształt obły. Chór muzyczny miał przedpiersie empirowe, o ładnych profilach, konsolach i filunkach, z których filunki boczne wypełniały ładne maski klasyczne.

Zewnątrz w sobotach leżały dwie skrzynie, wyglądające z pozoru jak wielkie kłody dębowe, było ne ozdobione żelażnemi okuciami i miały dwie skrytki, zapewne przygotowano je do ukrycia aparatów kościelnych na wypadek ponownego napadu Tatarów lub wroga i chwilowego zatopienia w stawie."

W miejscu, w którym stał stary kościół, stoi pomnik mu poświęcony. Widać w tym miejscu wielki żal, że takiego wspaniałego kościoła już nie ma.

Krościenko nie jest wyjątkiem, podobnie rozebrane zostały kościoły (również bardzo stare) w Równem, Komborni, Lubatowej, Niebylcu, Bóbrce i wielu innych wsiach. Końcem XIX wieku  ludność się wzbogaciła, głównie dzięki emigracji i rozwojowi przemysłu, zwłaszcza naftowego i włókienniczego, i chciała mieć nowe, bardziej prestiżowe świątynie. Dotychczasowe były po prostu stare, a  nowe uważane były za lepsze. Powstało w tych latach w Krakowie Grono Konserwatorów Galicyi Zachodniej. Była to grupa pasjonatów, która inwentaryzowała co się dało, aby ocalić od zniszczenia i zapomnienia zabytki. Wspomniana wcześniej książka Kopery jest jednym z efektów pracy tych ludzi.

Zdjęcia w galerii wykonane zostały współcześnie w Krościenku.

Skrzynka ukryta jest na koordynatach.

Dla pierwszych trzech znalazców są okolicznościowe certyfikaty.

Skrzynka została założona dzięki finansowej pomocy Ministerstwa Sportu i Turystyki.