Ks. Stanisław Kostka Rymarkiewicz - (1829–1912), ksiądz, powstaniec 1863 r. urodzony 29 X we Wschowie, był synem Kazimierza, pisarza sądowego, i Ewy z Braunów, bratankiem Jana, młodszym bratem Józefa, bratem stryjecznym Maksymiliana.

R. ukończył Gimnazjum Św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Jako gimnazjalista wstąpił do wielkopolskich wojsk powstańczych w r. 1848, lecz brak danych o przebiegu jego służby. Ukończył Seminarium Duchowne w Poznaniu; studiował także teologię we Wrocławiu. Po wyświęceniu w r. 1855 został wikarym przy kościele farnym w Poznaniu. Od r. 1858 do śmierci kierował parafią w Kotlinie w pow. pleszewskim, gdzie był najpierw komendarzem, a od r. 1862 proboszczem, zaś w l. 1891–3 także dziekanem pleszewskim. Od r. 1897 pełnił równocześnie obowiązki komendarza w pobliskiej Lutyni. W kazaniach występował przeciwko antypolskiej polityce pruskiej, wskutek czego lokalne władze określały go mianem gorliwego agitatora polskiego. Szczególnie R. był czynny w kampanii wyborczej r. 1861 na rzecz polskich kandydatów na posłów do sejmu pruskiego. W r. 1862 sądy pruskie dwukrotnie skazały go na kary grzywny za «podburzanie do gwałtu» i obrazę urzędnika.

Po wybuchu powstania styczniowego należał do najczynniejszych konspiratorów wielkopolskich, udzielających pomocy powstańcom w Królestwie. W maju 1863 został aresztowany, po wykryciu przez policję pruską tzw. Komitetu Jana Działyńskiego, naczelnego organu powstańczego w W. Ks. Pozn. pełnił funkcję komisarza cywilnego powstania, zapewne na powiaty pleszewski i jarociński, a z przechwyconych przez policję notatek Działyńskiego wynikało, że był także jednym z kandydatów na komisarza wojennego. Wraz z 149 osobami został oskarżony o zdradę stanu i usiłowanie wskrzeszenia Polski w granicach sprzed r. 1772. W akcie oskarżenia postawiono mu zarzut, iż utrzymywał bliskie kontakty z wielkopolskimi przywódcami powstania i wczesnym rankiem 15 III 1863 prowadził konwój złożony z 20 wozów z ochotnikami do oddziału Edmunda Taczanowskiego w lasach sławoszewskich w okolicach Pleszewa. Poza tym podczas rewizji u Rymarkiewicza w Kotlinie znaleziono ekwipunek wojskowy. Wyrokiem sądu berlińskiego R. został 24 XII 1864 skazany na 15 miesięcy pobytu w twierdzy i niebawem uwolniony w związku z zaliczeniem aresztu na poczet kary. Wygłoszoną przezeń na procesie Mowę w obronie duchowieństwa W. Księstwa Poznańskiego przeciw zarzutom czynionym w skardze o zbrodnię stanu ogłosił „Tygodnik Katolicki” (1864 t. 5 nr 48 i odb. Grodzisk 1864) Ksiądz Rymarkiewicz uczestniczył w polskim życiu społeczno-gospodarczym. W r. 1885 założył w Pleszewie spółdzielczy Bank Pożyczkowy, którym kierował przez 27 lat jako prezes rady nadzorczej; spółka ta udzielając kredytów okolicznym rolnikom uniezależniała ich od banków niemieckich. Należał w r. 1861 do członków założycieli Tow. Rolniczego Pleszewsko-Odolanowskiego, jednej z najstarszych tego typu organizacji w W. Ks. Pozn. Przyczynił się wówczas do powstania i rozwoju rolniczych kółek włościańskich w powiatach Pleszew i Odolanów. W r. 1894 przystąpił do komitetu ogólnego II walnego wiecu polsko-katolickiego, odbywającego się w dn. 3–6 VI w Poznaniu pod hasłami obrony praw Kościoła i nauki w języku polskim. Był też członkiem Tow. Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego oraz Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk. R. zmarł 2 IV 1912 w Kotlinie i tam został pochowany.

Obecnie jedna z ulic Kotlina nosi jego imię i nazwisko.

Na znalazców czekają certy i fanty na wymianę.