W połowie lat 60. minionego stulecia, pojawił się pomysł wybudowania na stoku Moreny Pożegowskiej torów zjazdowych dla narciarzy i saneczkarzy. Zgłosił go inż. Andrzej Zalisz z Mosiny, pasjonat „białego szaleństwa”, który miał kontakty również z narciarzami z Poznania, ściślej z sekcji narciarskiej Oddziału PTTK w Zakładach im. Hipolita Cegielskiego. – W tamtym czasie narciarstwo było bardzo popularne. Do Osowej Góry na narty przyjeżdżało bardzo dużo ludzi z Poznania, chodzili tam i Mosiniacy.

Do realizacji tego zamierzenia wówczas jednak nie doszło. Dopiero wiosną 1970 roku, „Gazeta Poznańska” „rzuciła” hasło budowy na północnym stoku Moreny Pożegowskiej wyciągu narciarskiego typu „Janosik”.
Propozycja ta została szybko podchwycona przez poznańskich i okolicznych narciarzy. We wrześniu tegoż roku, gazeta pisała: Dotychczas zapadły już decyzje dotyczące lokalizacji wyciągu narciarskiego, schroniska z bufetem oraz parkingu samochodowego. Grupa inżynierów z Wielkopolskiego Biura Projektów, której największym entuzjastą Janosika jest inż. Zbigniew Rutkowski, przy wydatnej pomocy dyrektora WBP inż. Jerzego Matuszewskiego, opracowała w ramach czynu społecznego wstępną koncepcję zagospodarowania terenu…
Wyciąg linowy miał być zlokalizowany w zachodniej części stoku. Według tego projektu, w dolince poniżej wyciągu planowano budowę bufetu z ciepłymi napojami. Lokalizacja taka wydaje się nam najszczęśliwsza. Tam skupia się zimą większość przyjezdnych z uwagi na piękno krajobrazu, osłonięcie od wiatru i dobre nasłonecznienie. Stąd jak na dłoni widać cały stok slalomowy. Czekając w kolejce do wyciągu, będzie można skoczyć do odległego o kilkadziesiąt metrów bufetu na łyk herbaty… – pisała „Gazeta Poznańska”.
W budowę „Janosika” włączyło się czynnie społeczeństwo, o czym zaświadczają nie tylko materiały prasowe, ale m.in. również „Kronika Szkoły Podstawowej nr 2 w Mosinie”. Pomoc zadeklarowały poznańskie zakłady pracy i społeczeństwo i na 13 grudnia 1970 r., zaproszono wszystkich chętnych do prac na stoku. Także pracownicy Wojewódzkiego Biura Projektowego włączyli się czynnie w budowę. – Była to praca społeczna, dobrowolna. Elementy wyciągu zbudowali narciarze z „Cegielskiego”, po godzinach pracy. Mechanizm był prosty. Składał się z silnika elektrycznego z przekładnią, zasilanego od słupa energetycznego zlokalizowanego nad Jeziorem Kociołek. Napędzał on stalową linę na którą, chcąc podjechać pod górkę, narciarze wpinali się zaczepami z drewnianą rączką…
Projektowany schron z bufetem nigdy nie powstał, ale wyciąg działał przez kilkanaście lat. Od niego też, wzniesienie stanowiące zwieńczenie zachodniej części Moreny Pożegowskiej przyjęło potoczną nazwę „Janosik”, jaką okoliczni mieszkańcy i dawni bywalcy, zwykli nazywać ten stok do dzisiaj. Wspominając czasy dzieciństwa i wczesnej młodości i ja pamiętam dziesiątki zimowych kursów pociągiem relacji Poznań – Osowa Góra.
Po jakimś czasie wielu narciarzy przeniosło się na stok południowy, poniżej „Studni Napoleona”, gdzie jednak po zjeździe trzeba było podchodzić pieszo pod górę. Obecność wyciągu na stoku północnym powoli straciła też przychylność dyrekcji Wielkopolskiego Parku Narodowego…
W roku 1984, Inspektorat Nadzoru Technicznego Polskich Kolei Państwowych, który był administratorem obiektu, wydał decyzję o zamknięciu „Janosika”, gdyż nie spełniał już wymogów technicznych i przepisów związanych z bezpieczeństwem użytkowników. Z powodu braku środków na zakup nowych urządzeń, wyciągu już nigdy nie uruchomiono. Zapewne przyczyniła się do tego także perspektywa usypania toru saneczkowego i uruchomienia wyciągu nad Maltą planowana wówczas na rok 1988.
Od roku 1991 północny stok narciarski porasta las nasadzony przez WPN. Ale amatorzy zimowych sportów, nie porzucili skłonów Góry Pożegowskiej. Kiedy spadnie śnieg, na jej południowym stoku pojawiają się narciarze, saneczkarze, snowboardziści. Białe szaleństwo na Osowej Górze trwa…

źródło: http://www.zolnierzewolnosci.pl/portal/pl/Biale_szalemstwo_na_Gorze_Pozegowskiej_1.html

O skrzynce:

Mały pojekmnik w barwach leśnych.