Skrzyneczka ukryta w miejscu, gdzie linia telefoniczna napowietrzna przechodziła w linię podziemną kablową. W czasach gdy telekomunikacja jeszcze raczkowała, stworzono wiele rodzajów linii napowietrznych i kablowych stosowanych w łączach telekomunikacyjnych telefonicznych. Długie linie nastręczały wiele kłopotów z transmisją głosu, czy telegrafu. Straty w linii, oraz zakłócenia wpływały negatywnie na jakość połączeń. Jednym ze sposobów poprawy jakości było stosowanie odpowiedniego systemu przemieszczeń na liniach napowietrznych. Z początku były to przedwojenne linie zawieszone na hakach typu niemieckiego, potem nastał typ radziecki. Kiedy to nie wystarczało, co pewną odległość stosowano cewki pupinizacyjne. Nazwa ta wzięła się od serbskiego fizyka Mihajlo Pupina, który to po wyemigrowaniu do USA i ukończeniu studiów wyższych, przyczynił się swoimi wynalazkami do poprawy jakości łączy telefonicznych. Cewki te wykonane najczęściej jako toroidalne, lub na rdzeniu kubkowym. Stosowano cewki pupinizacyjne torów macierzystych, oraz torów pochodnych. Ich układ elektryczny był taki, że prądy torów macierzystych, nie wzbudzały pola magnetycznego w torze pochodnym i na odwrót. Stosowano dla poprawy dopasowania implantacyjnego linii telefonicznej, jej odkłócania i odtłumiania, co znacząco poprawiało charakterystykę częstotliwościową, przez co można było prowadzić połączenia na większe odległości.
Niestety po rzeczonych cewkach nie ma już śladu, odeszły w zapomnienie wraz z analogowymi i ręcznymi centralami.
Miejsce ukrycia oczywiste.