Pod koniec XIXw. Lubin był spokojnym małym miastem, w którym życie toczyło się powoli, a dookoła nie było przemysłu ciężkiego. Miejscowość wyludniała się, ponieważ młodzi ludzie uciekali do bardziej uprzemysłowionych części kraju. Ówczesne władze jednak doszły do wiosku, że można to wykorzystać budując tu ogromny zespół szpitalny nakierowany na leczenie pacjentów z zaburzeniami psychicznymi oraz nerwowymi. Przedsięwziecie było ogromne, w Lubinie miało się leczyć do 1600 pacjentów. Wymagało to wybudowania rozległej infrastruktury, wielu obiektów szpitalnych tj. całego kompleku budynków na "Osiedlu D", czyli obecne siedziby Energetyki, NETIA, PeBeKa i innych firm, ale także bardziej rozległych zabudowań aż do al. L Kaczyńskiego / ul. J. Bilińskiego, włącznie z budynkami przy ul. Górniczej, dawnej izby wytrzeźwień przy ul. Parkowej oraz budynku MPWiK przy ujęciu wody w okolicy ul. Jodłowej, Jaśminowej i al. L. Kaczyńskiego. 

Szpital w latach swojej świetności zatrudniał od 8 do 12 lekarzy i ok 130 pielęgniarek, pociągało to za sobą konieczność wybudowania zaplecza mieszkalnego dla pracowników szpitala i było to niewątpliwie wielką szansą na rozwój miasta. Na potrzeby Szpitala powstały ogrody o łącznej powierzchni ponad 15ha, rzeźnia, stajnia, obora, chlewnia, piekarnia, pralnia, warsztaty tkackie i wikliniarskie oraz stacja uzdatniania wody, co powodowało, że placówka w zasadzie była prawie samowystarczalna. Dodatkowo wybudowano Kościół Ewangelicki wraz z cmentarzem (obecne tereny Parku Aliantów). Był bardzo cenioną placówką, choćby z uwagi na fakt, iż stosowano tu nowatorskie metody leczenia pacjentów oraz prowadzono zajęcia dydaktyczne mające na celu rozwój pacjentów. 

W czasie II Wojny Światowej sporą część pacjentów przewieziono wgłąb III Rzeszy, gdzie dokonano wobec nich eutanazji. Znaczna część również została zmuszona do pracy przymusowej lub zmarła z przemęczenia i głodu. Niektóre źródła historyczne podają także, iż na pacjentach przeprowadzano eksperymenty paramedyczne. oraz dokonywano ich sterylizacji. W późniejszym okresie II Wojny Światowej szpital przekwalifiowano na placówke leczącą "wartościowych" pracowników przymusowych. Wraz ze zbliżającym się frontem ewakuowano lekarzy i część pacjentów. Po zajęciu miasta prze wojska radzieckie, jednostki NKWD dokonały egzekucji na około 500 pacjentach. Na ich zbiorową mogiłę natrafiono w 1961r. podczas wykopów pod fundamenty hoteli pracowniczych. Podobny los spotkałm pensjonariuszy zakładu opieki paliatywnej i domu starców. Na szczątki ich ciał natrafiano podczas dokonywania rozmaitych prac ziemnych także w latach '90 XX wieku.

Po II W.Ś. tereny przejęła Armia Czerwona lokując tam koszary oraz dowództwo. Na mocy porozumień z lat '50 XX wieku Armia Czerwona opuściła koszary oddając je do dyspozycji firm tworzących kopalnie. Pierwszym przejętym budynkiem był budynek dyrekcji PeBeKa (Przedsiębiorstwo Budowy Kopalń) eksploatowany przez w/w przedsiębiorstwo od 1959r.

W chwili obecnej oprócz wspomnianych firm oraz biur K.G.H.M. funkcjonuje tu szpital górniczy Miedziowe Centrum Zdrowia, należący do grupy K.G.H.M. Jest to jedna z najnowocześniejszych placówek medycznych na Dolnym Śląsku z wieloma specjalistycznymi oddziałami min. laryngolgii, onkologii, okulistyki, kardiologii, oddział intensywnej terapii kardiologicznej, oddział rehabilitacyjny kardiologiczny, oddziały chorób wewnętrznych, diabetologiczny. Na terenie zespołu mieszczą się również liczne poradnie i ośrodek medycyny pracy.