Według tradycji pierwotnie istniał w tym miejscu kościół drewniany pod wezwaniem Panny Marii wzniesiony w II połowie XIV wieku. Obsługiwali go benedyktyni z kościoła Świętego Piotra. W 1774 roku na miejscu walącej ęsię kaplicy wystawiono kościół murowany. Wejście do kościoła znajdowało się wtedy od strony obecnej ulicy Szwarlikowskiej, a prezbiterium wbudowano w jedną z baszt murów miejskich. Kościół erygowano pod wezwaniem Wniebowzięcia Panny Marii. W 1802 roku władze austriackie zamieniły świątynię na magazyn soli, a w 1818 roku kościół przebudowany został na teatr według projektu Józefa Müllera. W tym czasie budynek nabyło Towarzystwo Dobroczynności, które w 1826 roku sprzedało go Gminie Ewangelickiej w Radomiu. Obecny kształt kościoła pochodzi z 1893 roku, kiedy to został gruntownie przebudowany: poszerzono go, wzniesiono nową wieżę i wystawiono marmurowy ołtarz. Zmieniono również wejście, które obecnie znajduje się od ulicy M. Reja.
źródło: SPACERKIEM PO RADOMIU zabytki historia kultura INFORMATOR TURYSTYCZNY
Co do keszyka:
Zmieniłam miejsce ukrycia kesza ze względu na jego już dwukrotną kradzież. Teraz zdobywając keszyka możemy podziwiać dwa rysunki z wyznaniami miłosnymi na płytach zabezpieczających okna przy ruinie sąsiadującej z kościołem. Proszę uważać na gości restauracji i przechodniów, ponieważ nawet w niedzielę ktoś się co jakiś czas kręci.