Gryf często występuje w heraldyce, od tym względem ustępuje tylko lwu. Wybierany jest jako herb ze względu na łączenie najlepszych cech dwóch innych stworzeń pojawiających się w herbach – lwa i orła. Gryf na tarczy oznaczał, że osoba go nosząca była silnym człowiekiem, w którym można było odnaleźć dwie natury i cechy, orła i lwa. Rycerze sądzili, że wizerunek stwora na tarczy wprawi w panikę rumaki ich przeciwników, gdyż wierzono, że między gryfami a końmi istnieje silna nienawiść.
Gryfy heraldyczne najczęściej wyobrażone są z otwartym dziobem, zwrócone w prawo (strona heraldyczna), stojące na obu nogach (lub na jednej, wówczas druga skierowana jest w górę), z wzniesionymi szponami. Czasem herbem jest tylko głowa gryfa, odróżniająca się od orlej widocznymi uszami. Szczególnie często pojawia się w heraldyce Pomorza, co wiąże się z herbem pomorskiej dynastii Gryfitów.
Motyw gryfa występują w herbach m.in.: rodu Gryfitów, Kaszub, Krymu, Meklemburgii, Podkarpacia, Pomorza Zachodniego, województwa pomorskiego, królestwa Prus, w herbach miast, m.in. Greifswaldu, jako trzymacze heraldyczne w herbie Pragi, Antwerpii, Genui, Białegostoku oraz jako godło, trzymacze herbowe lub klejnot w wielu herbach rodowych w Europie, m.in. papieża Grzegorza XIII, francuskiej rodziny de Saint-Brieuc, niemieckiej rodziny Donath.
Kesz: pojemnik na kordach, atrybut łopatki wskazuje miejsce ukrycia jednak nie jest potrzebna.
Skrzynka powstała dzięki wsparciu