Zakład powstał w 1946 roku pod nazwą Spółdzielnia Użytków Ubocznych "Las". Początkowo Spółdzielnia zajmowała się tylko pozyskiwaniem runa leśnego. Rozwój przedsiębiorstwa nastąpił po roku 1960. Rozszerzono działalność na powiaty Hajnówka, Bielsk Podlaski, Siemiatycze i część powiatu Wysokie Mazowieckie.

W Hajnówce powstał dział spożywczy, dział dziczyzny bitej i w 1962 r. zakład drzewny. W Białowieży i Nurcu utworzono bazy pozyskiwania i utrwalania runa leśnego. W Brańsku zorganizowano bazę eksportową, bowiem w tym rejonie pozyskiwano najwięcej kurki i borówki czernicy. Zadaniem bazy było zorganizowanie punktów skupu, zaopatrzenie ich w sprzęt i opakowania, informowanie o warunkach skupu i cenach oraz odbiór skupionych płodów. Przedsiębiorstwo zajmowało się organizacją zbioru i skupu oraz przetwarzaniem runa leśnego, a także produkcją wyrobów ze słomy i drewna, w tym opakowania do wyrobów precyzyjnych. Założono własne pasieki, zorganizowano zakład wikliniarski w Kotłach, ośrodki skupu wyrobów ze słomy w Dubinach i Redutach oraz 95 punktów skupu runa leśnego. Dostawcami runa byli zbieracze związani z zakładem umowami i zbieracze bez umów. Zbierane grzyby, owoce i zioła dostarczano do punktów, skąd transportowano je do zakładu spożywczego w Hajnówce. Produkcja spożywcza zakładu polegała na przygotowaniu pulpy owoców i grzybów solonych. Przygotowanie kurki i opieńki na rynek wewnętrzny i na eksport odbywało się przez blanszowanie i zalanie solanką. Beczki plastikowe do przechowywania pulp lub solanek sprowadzano z Holandii, a beczki drewniane wyrabiano w zakładzie. Przy przetwarzaniu runa leśnego używane były kotły żeliwne, cedzaki i kosze wiklinowe. W 1972 r. rozpoczęto produkcję wikliniarską. Surowca dostarczali plantatorzy. W 1974 r. zakład założył własne plantacje wikliny odmian "amerykanki" i "konopianki". "Amerykanka" służyła do produkcji legowisk dla psów i kotów, a konopianka, jako taśma zielona, do wyrobów ze słomy. Słomę nabywano od rolników. Wyroby wikliniarskie przeznaczone. były w całości na eksport. Prócz tego wyrabiano z wikliny kosze do balonów szklanych i faszynę melioracyjną, talerze, kosze. Faszynę wyrabiano z podszytu leśnego, a faszynę eksportową wyłącznie z łozy. We współpracy z nadleśnictwami przygotowywano żerdzie iglaste i liściaste. Z żerdzi iglastych wyrabiano kołki melioracyjne a z żerdzi liściastych rozwory i rygle. Chałupnicy wyrabiali grabie, kosiska, miotły i obręcze leszczynowe.

Zakład należał do najbardziej efektywnych ekonomicznie jednostek w mieście. Udział w produkcji eksportowej wynosił tu 60%. Zakład produkował: części drewniane do samochodów, deszczułki ołówkowe, dyszle, faszynę, futerały do wyrobów precyzyjnych, grabie drewniane, kołki melioracyjne, kosiska, kosze, krzesła, listwy do maszyn żniwnych, maty słomiane, miotły brzozowe, obręcze, rozwory, rygle, sita do chłodni, słupki, skrzynie, stolarkę budowlaną, stoły wiklinowe, transporterki. Eksportowano też dziczyznę, ślimaki winniczki, jagody czarne, jagody jarzębiny, kurkę świeżą i soloną, opieńki, miód, pulpę jagodową i truskawkową, zioła lecznicze. Odbiorcami wyrobów były: Anglia, Belgia, Dania, Francja, Holandia, Austria, Kanada, RFN, Szwajcaria, Szwecja, Włochy, USA, a w kraju FSO Warszawa, Fabryka Wyrobów Precyzyjnych w Warszawie i inne. W skupie dziczyzny przedsiębiorstwo współpracowało z kołem łowieckim w Hajnówce. Przedsiębiorstwo dostarczało myśliwym siatki do odławiania żywych zajęcy, kołki i skrzynki na zające oraz transport do przewiezienia naganiaczy. Odłowione zające przewożone były do przedsiębiorstwa, a następnie do Bazy Eksportowej w Warszawie.

W roku 1984 zakład został przeniesiony do nowo zbudowanego pomieszczenia w dzielnicy Judzianka. Znacznie polepszyły się warunki pracy. W 1986 roku zebrano 94 tony kurek, 2 tony maślaków, 700 kg podgrzybków i 180 ton opieniek. W następnych latach zakład chylił się ku upadkowi. Po roku 1990 przejęła go spółka, która pozostawiła tylko dział drzewny, a od 1997 r. syndyk.

Skrzynka znajduje się przy terenie opuszczonego zakładu na kordach, który jest miejscem niebezpiecznym! Samo miejsce jej ukrycia nie jest niebezpieczne, jednak jeśli zdecydujesz się na wejście pamiętaj, że cały kompleks jest zniszczony i stanowi zagrożenie dla Twojego zdrowia i życia. Część zakładu, po lewej, została zmodernizowana i funkcjonuje w niej przedsiębiorstwo. Pamiętaj o tym zwiedzając obiekt, nie daj się zauważyć i nie przeszkadzaj ludziom w pracy. Można spróbować wejść "na fotografa" jednak zależy to od woli właściciela terenu.

Źródłem informacji jest: hajnowka.strefa.pl/2encyklopedia.pdf

UWAGA: Przejeżdżając niedawno w weekend zauważyłem, że na terenie był pies, wyglądał co prawda przyjaźnie i został zaobserwowany tylko raz (podejrzewam, że był z kimś kto był w tym czasie w firmie) uprzedzam o ewentualnej możliwości spotkania takiego zwierza.