Pałac Herbsta
Willa otoczona ogrodem, zlokalizowana w sąsiedztwie zabudowań fabrycznych i osiedla mieszkaniowego, wyróżnia się wśród sąsiadujących z nią budynków i stanowi charakterystyczną enklawę. Budowę willi rozpoczęto prawdopodobnie około roku 1875, w związku ze ślubem Matyldy Scheibler z Edwardem Herbstem, dla których dom był przeznaczony.
Materiały ikonograficzne z lat 80. XIX wieku przedstawiają już cały kompleks budynków. Dom Matyldy i Edwarda Herbstów został zaprojektowany jako jednopiętrowa neorenesansowa willa.
Obok wzniesiono budynek tzw. dużej sali, z której można było przejść przez przeszklony łącznik do oranżerii. W sąsiedztwie willi usytuowano piętrową oficynę gospodarczą. Parter budynku zajmowały kuchnia i spiżarnia. W drugim skrzydle mieściły się garaże. Piętro było przeznaczone między innymi na pokoje gospodyni i panien pokojowych.
Kolejny budynek gospodarczy – zaprojektowany przez Adolfa Seligsona (1867–1919) – został wzniesiony z czerwonej cegły, zdobiła go dekoracja wykonana w tynku. W budynku tym znajdowały się powozownia i stajnie, a w wieży pomieszczenia mieszkalne dla służby.
Rezydencja pozostawała w rękach rodziny Herbstów do roku 1942. Mieszkały tam dwa pokolenia: najpierw Matylda i Edward, a później ich syn Leon z żoną Aleksandrą. Po śmierci Leona (1942) Aleksandra wyprowadziła się z Łodzi.
Po II wojnie światowej pałac został znacjonalizowany. Wtedy to pełnił różne funkcje m.in. ośrodka szkolenia pracowników pomocy społecznej, domu pobytu dziennego dla nerwowo chorych, był siedzibą ORMO, a nawet spółdzielni inwalidów. Skutkiem niewłaściwego użytkowania obiektu była oczywiście daleko posunięta dewastacja.
Gdy w 1976 roku rezydencję przejęło Muzeum Sztuki wszystkie zabudowania wymagały kapitalnego remontu.
Godziny otwarcia i aktualne wystawy można sprawdzić na stronie internetowej: