Wielki Garc (niem. Gross Gartz) – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie tczewskim, w gminie Pelplin o głównie rolniczym charakterze. W latach 1945-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego, natomiast w okresie międzywojennym do województwa pomorskiego. Wieś położona jest na granicy Niziny Walichnowskiej. Miejscowość położona w regionie etniczno-kulturowym określanym jako Kociewie. Zamieszkują ją Kociewiacy i podgrupa etniczna Feteracy, która dawniej była obcą. Pod koniec II Wojny Światowej ich miejsce zajęła ludność napływowa, która uległa społecznej integracji z ludnością autochtoniczną i obecnie grupę tę nazywa się Niziniakami. Na granicy wsi Wielki i Mały Garc znajdują się pozostałości grodu, który istniał tu od X do XIII wieku. W tych czasach można sięgać początków osady zwanej później jako Garzec, Garzeke, Gardz, Garcz, Gorzek, Garz, Garc, Gross Gartz. Pierwsze wzmianki dotyczące tej miejscowości sięgają czasów książąt pomorskich.

Kościół wzniesiony został na początku XIV wieku, jako budowla jednonawowa, z przesklepionym prezbiterium, rozbudowana w końcu XV wieku lub na początku XVI o nawy boczne i zakrystię. W 2. połowie XVII wieku drewnianą część wieży zastąpiono murowaną a w połowie XIX wieku wykonano nową konstrukcję drewnianych sklepień. W 1925 roku bracia Drapiewscy z Pelplina wykonali polichromie wnętrza. Bryła przykryta dachem dwuspadowym wspólnym dla zakrystii, zaakcentowana masywną wieżą z dachem dwuspadowym i obustronnymi szczytami. Elewacje prezbiterium i wieży opięte uskokowymi skarpami, sięgającymi szerokiego, gładko tynkowanegofryzu, ujętego gzymsami. Między skarpami duże, ostrołukowe okna z dwułucznymi maswerkami. Elewacje wieży dzielone gładkim fryzem z gzymsami, w przyziemiu półkoliście zamknięty portal o uskokowych ościeżach, na kondygnacjach wyższych ostrołukowe blendy i prześwity zamknięte odcinkowo. Szczyty wieży trójstrefowe, dzielone tynkowanymi gzymsami, ze spływami wolutowymi i trójkątnym naczółkiem w zwieńczeniu. We wnętrzu nawa i prezbiterium nakryte są drewnianymi i pozornymi kolebkami, nawy boczne stropem, całość pokrywa polichromia ze stylizowanymi motywami roślinnymi nawiązującymi do sztuki ludowej a także sceny figuralne. Zachowane wyposażenie – ambona, ołtarze i chrzcielnica z XVII wieku, a także niezwykle cenne dwie płyty nagrobne starosty Michała Żelisławskiego i jego żony Anny.

Kesz ten został również założony bardzo spontanicznie podczas zbierania keszy geościeżki "Wąska Ziemia", tak jak Trójmiasto pokochało Kociewie! - OP8AFP. I my jesteśmy pod wrażeniem tak starannie założonych i przygotowanych keszy. Kociewie - nasze gratulacje! Gdy jadąc po okoliczne skrzynki zobaczyliśmy ten przepiękny kościół też stwierdziliśmy, że nie byłoby OK, gdyby nie miał kesza. ;-)));

Po reaktywacji Qubackiego:

kesz przed wejściem do kościoła. Prawy rząd tuji, w środkowej, wiszące pudełko po filmie