Wihlelm Henryk Minter (1777-1832), inżynier architekt, zapoczątkował warszawskie dzieje rodziny Minterów. Był synem Michaela Christopha Mintera – urzędnika administracji solnej w Szczecinie (pozdrawiamy Gotów i Dezertera), i Joanny Elżbiety z domu Kräuter.

Około 1800 r. został przysłany do Warszawy jako konduktor budowlany nadzorujący prace remontowe przy obiektach wojskowych. Okazało się, że jest również zdolnym architektem. Był projektantem licznych gmachów wojskowych i cywilnych, w tym prekursorskich na gruncie polskim budowli gospodarczo-przemysłowych, zapoczątkowujących architekturę ściśle funkcjonalną. Kiedy Prusacy musieli opuścić miasto, Minter dzięki protekcji księcia Józefa Poniatowskiego został przyjęty do armii Księstwa Warszawskiego a kampania 1813 r. przyniosła mu odznaczenie złotym krzyżem Virtuti Militari. Służył następnie w Wojsku Polskim Królewsta Kongresowego. Pracował w Korpusie Inżynierów, pełniąc funkcję dyrektora budowli wojskowych. Długoletni pobyt w Warszawie, służba w polskim wojsku, a wreszcie ożenek z Polką, Krystyną Rzempułowską, związały Wilhelma Henryka z polskim społeczeństwem. Więzy te naruszone zostały dopiero po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r., kiedy to Minter chciał się przyłączyć do powstańców, ale przeszkodził temu bojkot oficerów, którzy oświadczyli, że „pod Niemcem służyć nie będą”. Generał Klemens Kołaczkowski napisał później: „ten oficer ze wszech miar godny nie zasługiwał na żaden zarzut inny, tylko ten, że był Niemcem. Skoro się dowiedział o powstającej przeciwko sobie opinii, usunął się sam dobrowolnie i wkrótce ze zmartwienia życie zakończył.”

Wilhelm Henryk nie pozostawił potomstwa, natomiast sprowadził do Polski swoje rodzeństwo. Siostra Wilhelmina nie zapisała się niczym szczególnym. Znaczniejszą rolę odegrała młodsza siostra, Henryka, utalentowana artystka malarka. W 1811 r. zamieszkała w Warszawie W 1813 r. poślubiła Jana Bogumiła Wilhelma Beyera. Beyerowie mieli trzech synów, wśród nich, Karola – wybitnego polskiego fotografa, archeologa i numizmatyka. Henryka, po śmierci męża, nie mogąc utrzymać rodziny z renty po nim, powróciła do malarstwa. Zapewniła sobie trwałe miejsce w historii polskiego malarstwa jako jedna z pierwszych kobiet, która nie tylko odniosła sukces artystyczny, ale podjęła pracę dydaktyczną. W latach 1824-33 „dawała damom lekcje rysunków” co zwykło się nazywać prowadzeniem „szkoły malarskiej”.

Jako ostatni z rodzeństwa Minterów przybył do Warszawy w roku 1822 Karol Fryderyk Minter (1780–1847), który był uznanym malarzem. W Warszawie początkowo zajmował się litografią, wnosząc swoją działalnością znaczny wkład w rozwój grafiki w Polsce. W 1824 r. objął zakład litograficzny Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (tzw. Instytut Litograficzny Szkolny) nastawiony przede wszystkim na zaspokajanie potrzeb w zakresie podręczników szkolnych. Zakładem kierował do 1826 r., nie zaniedbując przy tym własnej twórczości i wypuszczając liczne ryciny o tematyce głównie dewocyjnej i mitologicznej, ale również świeckiej.

Najwybitniejszym osiągnięciem Karola Fryderyka Mintera okazał się jednak jego wkład w wydanie mapy topograficznej Królestwa Polskiego, którą od 1822 r. na zlecenie Komisji Rządowej Wojny opracowywali oficerowie Kwatermistrzostwa Generalnego. Praca nad mapą trwała blisko 15 lat i zakończona została w lipcu 1843 r.

W 1828 r. Minter uruchomił fabrykę odlewów metalowych, zlokalizowaną na posesji położonej u zbiegu ul. Świętokrzyskiej i prostokątnego placu powstałego w latach 1823–1826 na przedłużeniu ul. Szpitalnej – pl. Wareckiego (obecnie stoi tam gmach Narodowego Banku Polskiego). Fabrykę tworzyło 9 oddzielnych warsztatów – brązowniczy, blacharski, konwisarski, kotlarski, kowalski, lakierniczy, stolarski, ślusarski i tokarski. Kadrę stanowili wykwalifikowani rzemieślnicy sprowadzeni z Berlina.

Syn Karola Fryderyka – Karol Juliusz Minter w 1835 r. przejął po ojcu zakład produkujący sprzęt kościelny oraz tzw. galanterię użytkową i artystyczną, który pod jego kierownictwem stał się największą w Imperium Rosyjskim wytwórnią tego typu. Po upadku powstania styczniowego nastąpiły restrykcje władz carskich i Minter przestawił fabrykę na produkcję emaliowanych i cynowych naczyń kuchennych, znowu stając na pierwszym miejscu tej branży w całym Imperium Rosyjskim. W 1881 r. sprzedał fabrykę warszawskim zakładom Wulkan SA i osiedlił się w zakupionym ok. 1870 r. majątku Gołoszyce koło Opatowa, gdzie zmarł 4 sierpnia 1892 r. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Tam też spoczywa jego syn – Stanisław Karol (1851–1904), oraz wnuk Zygmunt Karol (1883–1920) –podporucznik 3. Pułku Ułanów Śląskich, kawaler Orderu Virtuti Militari, poległy w czasie wojny polsko-bolszewickiej pod Malinówką na Suwalszczyźnie. Praprawnuk Stanisława Karola Mintera, Maciej Kucharski, prowadzi w Warszawie firmę Minter Polska, specjalizującą się w uszczelnieniach technicznych dla przemysłu. Nazwą firmy świadomie nawiązał do rodzinnej tradycji.

 Źródło: T. Markiewicz, T. Świątek, K. Wittels: Polacy z wyboru

Kesz znajduje się naprzeciwko gmachu Collegium Nobilium. Ok. 1820 r. budynek został przebudowany na Szkołę Aplikacyjną Artylerii i Inżynierów. Adaptacji gmachu dokonał ppłk Wilhelm Henryk Minter.

Pozostałe prace Mintera.

Kesz znajduje się przy ul. Leona Schillera, ten od Miodowej jest keszem z GC.