Przy Drodze Męczenników Majdanka, na    terenie Państwowego Muzeum na Majdanku  ( za Pomnikiem  Walki i Męczeństwa  Narodu Polskiego i Innych Narodów, który został odsłonięty w 1969 r. – wjeżdżając do Lublina), w jego północnym narożniku, postawiono  dzwon, przykryty blaszanym dachem. Nosi on nazwę Dzwonu Pokoju, miał być zalążkiem kościoła ekumenicznego – zwanej Świątynią Pokoju .   Świątynia Pokoju miała stać się miejscem kultu dla chrześcijan, Żydów, muzułmanów, buddystów, oraz wszystkich wierzących i nie wierzących w Boga. Według założeń, centralne miejsce świątyni miała zajmować przestrzeń ekumeniczna wspólna dla wszystkich religii i wyznań, zaś siedem mniejszych części (katolicka, protestancka, prawosławna, żydowska, muzułmańska, buddyjska oraz dla niewierzących i poszukujących) połączonych z częścią główną i w zależności od potrzeb miały tworzyć z nią całość lub funkcjonować osobno. W podziemiach świątyni miały się odbywać spotkania, wykłady, projekcie filmów, konferencje oraz prezentacje wystaw. Obok świątyni planowano wznieść dom pielgrzyma, dla przybywających z całego świata pielgrzymów. Dnia 2.11.1981 r., podczas nabożeństwa za zmarłych i pomordowanych w obozie na Majdanku, ordynariusz lubelski - ks. prof. dr Bolesław Pylak wyraził pragnienie aby na terenie byłego KL Lublin wybudować świątynię, która stałaby się symbolem zwycięstwa miłości nad nienawiścią, pokoju nad wojną i dobra nad złem. Świątynia ta miałaby spełniać rolę kościoła wielowyznaniowego, otwartego na różne religie i wyznania, których wyznawcy zginęli na Majdanku.  Pomysł  wybudowania tu świątyni , został poparty przez  Towarzystwo Opieki nad Majdankiem   i Radę Muzealną Państwowego Muzeum na Majdanku , Kuria Lubelska podjęła starania u władz państwowych o pozwolenie na budowę świątyni-pomnika. Ich rezultatem była zgoda wojewody na budowę wydana 15.01.1982 r. Odpowiedzialnym za wzniesienie świątyni biskup mianował ks. kanonika Eugeniusza Kościółko, który miał na swoim koncie wybudowanie Kościoła-Pomnika Dzieci Zamojszczyzny w Zwierzyńcu i Kościoła-Pomnika Męczeństwa Polaków na Wschodzie w Starej Wsi. Z różnych względów kościół nie został wybudowany.  23.05.1989 r. ofiarodawcy dostarczyli dzwon do Lublina wraz z konstrukcją niezbędną do jego zawieszenia. Dzwon, który miał być częścią przyszłej świątyni, planowano od razu umieścić na Majdanku, jednak sprzeciwili się temu Żydzi z USA, którzy twierdzili, że niepokoiłby ich umarłych. Znaleziono więc dla dzwonu tymczasowe, jednak równie godne miejsce u boku kościoła pod wezwaniem św. Maksymiliana Kolbe. Do jego poświęcenia doszło w czasie obchodów Dni Majdanka w 1989 r., a dokonał tego biskup B. Pylak. Dopiero we wrześniu 1991 r. zdecydowano się umieścić go na Majdanku gdzie stoi do dnia dzisiejszego. Dzwon został odlany w Wytwórni Metali Kolorowych Franz-Peter Schilling w Poesneck k/ Saalfeld. Waży sześć ton, ma średnicę dwóch metrów i prawie dwa metry wysokości. Na dzwonie umieszczono w języku polskim napis: "Umarłym płacz mój i biadanie, żywym wołanie i przestroga. Znak pojednania - dar chrześcijan i Żydów NRD". Ponadto znajdują się na nim symbole. Krzyż - znak wszystkich chrześcijan .Sylwetka człowieka z ramionami wyciągniętymi ku górze - symbol "Akcji Pokuta". Siedmioramienny świecznik z gwiazdą Dawida - symbol religii mojżeszowej. Podwójny krzyż - symbol prawosławia. Półksiężyc - symbol islamu. Tęcza i gołąb pokoju - znaki przypominające m.in. zamordowanych w obozie niewierzących i ateistów.  Obok niego postawiono kamień z tablicą: "W tym miejscu ma powstać Świątynia Pokoju jako nadzieja ludzkiego braterstwa".

Materiały archiwalne Muzeum na Majdanku.

Kesz  - mały pojemnik po lekach. Dostępny od strony ulicy, nie trzeba wchodzić  na teren Muzeum.

Powodzenia.