W pamięci mieszkańców Tarnowskich Gór zachowało się wiele postaci wybijających się ponad przeciętność. Jedną z takich legendarnych osób, o której do dziś można usłyszeć z ust tarnogórzan dużo ciepłych słów, był lekarz Józef Matuszek

Jak wielu zasłużonych mieszkańców miasta gwarków Józef Matuszek nie był rodowitym tarnogórzaninem. Należał do grupy wybitnych działaczy miejskich, którzy do Tarnowskich Gór przyprowadzili się po I wojnie światowej, zazwyczaj uchodząc przed narodowościowymi prześladowaniami.

Urodzony 14 marca 1900 roku na Śląsku Cieszyńskim, w Darkowie, obecnej dzielnicy Karwiny, Józef Matuszek zdał maturę w polskim gimnazjum w Orłowej. Jako świeżo upieczony maturzysta podczas plebiscytu brał udział w akcji agitacyjnej na rzecz Polski. Walczył także z bronią w ręku o przyłączenie całego Śląska Cieszyńskiego do Rzeczypospolitej. Po zakończeniu walk szykanowany przez władze nowo powstałej Czechosłowacji uciekł do Polski. Podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po uzyskaniu dyplomu w 1925 roku rozpoczął pracę lekarza Spółki Brackiej w Tarnowskich Górach. Równocześnie prowadził prywatną praktykę medyczną w budynku przy ulicy Karola Miarki 10.

W 1934 roku ożenił się z pochodzącą z Tarnowskich Gór Olgą Scholtz, z domu Nowak, wdową po niemieckim lekarzu. Stał się tym samym przybranym ojcem sześciu synów z pierwszego małżeństwa żony. Dwa lata później zamieszkał wraz z żoną i pasierbami w zakupionej okazałej willi przy ulicy Bytomskiej 15, gdzie ulokował także swoje prywatne gabinety lekarskie. Już w okresie międzywojennym dał się poznać jako dobry lekarz wyczulony na ludzką krzywdę i zgodnie z przysięga Hipokratesa niosący pomoc swoim pacjentom nawet w trudnych warunkach.

Szczególnym sprawdzianem szlachetności i ofiarności Józefa Matuszka jako lekarza i człowieka stał się okres II wojny światowej. Już w sierpniu 1939 roku przyjął do swojego domu 9-miesięczną dziewczynkę żydowską Miriam Schaefer. Dziewczynka ukrywała się w piwnicy willi przy ulicy Bytomskiej 15 do stycznia 1940 roku, kiedy to dzięki pomocy doktora Matuszka oraz hrabini Gabrieli Magni, szefowej Caritasu w bytomskim kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, przewieziona została do Austrii. Losu zamordowanych przez nazistów Żydów uniknęli także Anna i Alfred Scheaferowie. Po wojnie Józef Matuszek i jego żona nie przyjęli od ocalałych Scheaferów ofiarowanych pieniędzy jako wyrazu wdzięczności za pomoc.

Józef Matuszek od 1940 roku działał w konspiracyjnym polskim ruchu oporu, najpierw należał do Związku Walki Zbrojnej a od 1943 roku do Armii Krajowej. Posługiwał się pseudonimem „Marzec” i dosłużył stopnia podporucznika.

Podporucznik Orlicz, który został ranny podczas spotkania z łącznikiem pod mostem w Lasowicach. Józef Matuszek skierował go do szpitala, chroniąc przed pewną śmiercią w czasie przesłuchań na gestapo. Zachowały się również ustne relacje o wyleczeniu z ran radzieckiego spadochroniarza ukrywanego w podziemiach willi przy ulicy Bytomskiej 15 oraz bezpłatnej pomocy lekarskiej udzielanej przez Matuszka więźniom i mieszkańcom miasta, których wspierał dodatkowo datkami pieniężnymi. Po zakończeniu II wojny światowej Józef Matuszek został członkiem Związku Uczestników Walki Zbrojnej. Jako kombatant odznaczony był między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką i Śląskim Krzyżem Powstańczym. Okres powojenny to dla doktora trudny czas próby charakteru. Najpierw musiał walczyć o uznanie go za kombatanta. Wreszcie po wielu staraniach uzyskał w 1947 roku w tarnogórskim Sądzie Grodzkim rehabilitację w związku z posiadaniem podczas wojny II grupy niemieckiej listy narodowościowej.

Józef Matuszek, pomimo prześladowań był zdolny do altruizmu i niósł pomoc skrzywdzonym. Po aresztowaniu przez UB w 1945 roku Franciszka Rupika, pseudonim „Leś”, byłego oficera informacyjnego Armii Krajowej w rejonie Tarnowskie Góry - Zawiercie, i kilku innych działaczy konspiracyjnych, Józef Matuszek poprzez zamieszkałych w Tarnowskich Górach krewnych Aleksandra Zawadzkiego udanie interweniował w sprawie uwolnienia dawnych współpracowników patriotycznego podziemia z katowickiego więzienia przy ulicy Mikołowskiej. Zmarły w 1970 roku Józef Matuszek zostawił po sobie przy ulicy Bytomskiej 15 nazywaną do dziś jego nazwiskiem willę, będącą obecnie własnością miasta i siedzibą MOPS-u.

Co do kesza jest to magnetyk ukryty na kordach, prosze podejmowac nocą.