Ksiądz Kazimierz Fertak urodził się 26 maja 1905 roku w Zarębach Kościelnych (powiat Ostrów Mazowiecka), w diecezji łomżyńskiej. Po ukończeniu w 1924 r. warszawskiego gimnazjum wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie uzyskał 16 lutego 1930 roku. W 1941 r., został proboszczem parafii w Mrozach, na terenie powiatu Mińsk Mazowiecki. Tu szybko wyrobił sobie autorytet wśród miejscowej młodzieży. Został koordynatorem akcji niepodległościowej na terenie powiatu, choć sam do konkretnej organizacji nie wstąpił, aby służyć radą i pomocą wszystkim potrzebującym. W zakrystii kościelnej zbierali się harcerze związani z Armią Krajową i Narodowymi Siłami Zbrojnymi, stąd też był prowadzony kolportaż konspiracyjnej prasy przywożonej przez księży z Warszawy.

Żołnierze oddziału „Orła”kilkakrotnie brali udział w nabożeństwach odprawianych przez ks. Fertaka, który organizował także na ich rzecz zbiórki pieniędzy od osób wspierających działalność niepodległościową, a poszukiwanym przez UB udzielał schronienia.

14 kwietnia 1948 r. w godzinach wieczornych ks. Fertak namówił proboszcza sąsiedniej parafii w Kuflewie, ks. Wiktora Łubińskiego, do otwarcia kościoła i odprawienia Mszy św. dla członków oddziału “Orła”. Żołnierze zostawili długą broń w przedsionku kościoła i kolejno przystępowali do spowiedzi.

Oddział “Orła” został rozbity dopiero 3 czerwca 1948 r. we wsi Grodzisk.  Ujęci żołnierze por. “Orła” oraz księża: Fertak i Łubiński, zostali poddani bardzo ciężkiemu śledztwu. Szczególnie znęcano się nad ks. Fertakiem, usiłując przypisać mu “sprawstwo kierownicze bandy”. Śledczy zrywali mu paznokcie, wyrywali kępy włosów z niegolonej brody. Na współoskarżonych wymuszano zeznania, że zachęcał ich do zabójstw. On sam przyznawał się tylko do tego, że służył im posługą duszpasterską.

Od 16 do 28 lutego 1949 r. trwała rozprawa przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Warszawie. Ksiądz Kazimierz Fertak został skazany na 15 lat więzienia, który to wyrok odbywał w ciężkim więzieniu w Rawiczu.W 1955 r. został warunkowo wypuszczony z więzienia w związku z ciężką chorobą (gruźlica), a zwolniono go dopiero w 1956 r. Z okresu więziennego pozostały po nim bardzo ciepłe wspomnienia towarzyszy niedoli, którzy zapamiętali go z jak najlepszej strony.

W latach 1956-1960 był wikarym przy kościele na warszawskim Bródnie. W 1968 r. został dyrektorem Domu Księży Emerytów w Warszawie. Za zasługi dla Kościoła był wyróżniony przywilejem rokiety i mantoletu oraz godnością kanonika honorowego Kapituły Łowickiej. Zmarł 30 września 1973 roku.

http://www.radiomaryja.pl/bez-kategorii/nie-za-funty-i-dolary-pelnil-swa-posluge/

Kesz zmienił miejsce ukrycia ze względu na prace przy kosciele