Ruiny dworu w Boguszewie

Historia miejsca
W południowej części obecnego Boguszewa (dawniej miejscowość Dąbrówka Szlachecka do 1921 roku) znajdują się ruiny dworu renesansowego. Przyjmuje się, że powstał około roku 1602 z uwagi na zachowaną na jednym ze szczytów datę budowy. Dwór nie posiada żadnej zachowanej monografii. Najlepszy jego opis zachował się w pracy J. Heise „Die Bau- und Kunstdenkmäler des Kreises Graudenz”. Autor zakwalifikował budowlę jako renesansową . Oparł to na podstawie analizy detali architektonicznych, zwłaszcza nieistniejących dziś szczytów budowli. Dwór składał się z kilku części, najprawdopodobniej dobudowywanych sukcesywnie przez kolejnych właścicieli. Był budowlą dwukondygnacyjną, z pomieszczeniami drugorzędnymi na parterze i mieszkalno-reprezentacyjnymi na piętrze. Na parterze znajdowały się pomieszczenia z dużą klatką schodową i kuchnią oraz „izbą dworną”, która służyła służbie jako jadalnia i ośrodek codziennego życia. W części przyziemnej znajdowały się pomieszczenia magazynowe i gospodarcze. Narożna przybudówka łącząca się bezpośrednio z izbą dworną spełniała najprawdopodobniej funkcję komory, służącej jako skład odzieży, sprzętu i żywności. Piętro stanowiły pokoje mieszkalne właścicieli oraz duża sala balowa.
Według opowiadań tutejszych najstarszych mieszkańców pierwsza część budowli powstała tu za czasów krzyżackich w XIII wieku. Miała ona kaplicę, zakrystię i wieżę. Pod wieżą była jakaś podwójna piwnica, z której to tunel prowadził w stronę Radzynia. Zamczysko należało do Komturii Radzyńskiej (Krzyżaków). Z biegiem lat i wojen obiekt ten zamieszkiwali coraz to inni właściciele, polscy rycerze obdarowywani przez polskich królów, zostali starostami, wojewodami Ziemi Chełmińskiej.
Nic nie potwierdza tej teorii, ale pierwsza wzmianka o Dąbrówce Szlacheckiej jako „bona Nauschuttes”(dobra Nauszuta) występuje w przywileju dla Linowa w roku 1293 i zostałą nadana wówczas Zakonowi Krzyżackiemu, co mogło dawać podstawy do takiego twierdzenia.  Pierwotna nazwa jednak zaginęła i zaczęły pojawiać się inne odmiany –Damerau (1301). Dambrówka(1570), Dombrówken( koniec XVIII wieku), Aldig Dombrówken, Dąbrówka Szlachecka (do roku 1921).
Identyfikacja wsi w źródłach historycznych jest bardzo utrudniona, ze względu na częstość występowania tej nazwy na tym terenie. Właścicielem Dąbrówki w XV wieku był rycerz Mikołaj z Dąbrówki. W II połowie XVI wieku posiadłość przechodzi w ręce rodu Dąbrowskich trwale związanego z Radzyniem i ziemią chełmińską. Ród Dąbrowskich zasłużył się Polsce i kolejnym królom, którzy w zamian za zasługi nadawali członkom tego rodu odpowiedzialne i ważne stanowiska i funkcje. Na przykład Hektor Dąbrowski otrzymał od króla Kazimierza Jagiellończyka funkcję starosty radzyńskiego, która stała się już potem spuścizną dla następnych pokoleń Dąbrowskich. Największe jednak zasługi dla rodu włożył Mikołaj Dąbrowski, który został starostą golubskim (1471-1482) i wojewodą chełmińskim(1476-1479).
Koligacje rodzinne wiążące Dąbrowskich z rodziną Sokołowskich sprawiły, że majątek przeszedł w ręce tych drugich. Najprawdopodobniej były to powiązania małżeńskie. Paweł Sokołowski był mężem Anny Dąbrowskiej. Ich synem był Jan Sokołowski, późniejszy kasztelan elbląski i chełmiński oraz wojewoda pomorski i starosta grudziądzki. Sokołowscy to ród, który na ziemi chełmińskiej osiedlił się w XV wieku. Do Sokołowskich należało wiele miejscowości w województwie chełmińskim i malborskim.  Źródła podają, że w roku 1570 Dąbrówka należy już do Tomasza Sokołowskiego. W roku 1667 właścicielem jest Jerzy Sokołowski. To Sokołowscy rozpoczęli budowę dworu na ówczesną modę renesansowego i warto nadmienić, że była to jedna z nielicznych budowli tego okresu stawiana na terenie ziemi chełmińskiej.
W roku 1700 Dąbrówka i Boguszewo stają się własnością Piotra Jana Czapskiego, który piastuje urząd starosty radzyńskiego(1718-1732) oraz wojewody pomorskiego w latach 1726-1737. Kolejna z rodu Czapskich- Maria Czapska Radziwiłłówna przekazała Dąbrówkę Tobiaszowi von Blumbergowi za czynsz roczny o wartości 3333 talarów i 30 gr. w roku 1801.
Dwór szlachecki został w tym czasie użytkowany był jako spichlerz dla zboża. To zaważyło na jego kolejnej adaptacji do potrzeb nowego właściciela. Zmieniono ilość kondygnacji z dwóch na trzy. Zamurowano okna i otwory drzwiowe. Utworzono wejścia do budynku od strony zewnętrznej obiektu oraz urządzono kuźnię w pomieszczeniu, gdzie wcześniej znajdowała się sień.
Pod koniec wieku XIX zaprzestano użytkowania obiektu, co przyczyniło się do jego postępującego upadku i ruiny. Dach i szczyty budynku zachowały się jeszcze do lat trzydziestych XX wieku.

Skrzynka
Ze względu na wysoki poziom zaśmiecenia ruin kesz ukryty przy drodze w miejscu z którego dobrze widać dwór. Kto będzie chętny zwiedzi sobie obiekt.
Ukrycie klasyczne.

ς