Pierwszy sierociniec w Kątach powstał w połowie XIX wieku. W dokumencie założycielskim był między innymi zapis, że oprócz opieki dzieci miały pobierać naukę i być wychowywane w duchu katolickim. Sierociniec zapewniał pobyt dwanaściorgu dzieciom, a prowadziły go siostry zakonne. W 1892 roku powstały przy ul. 1-go Maja zabudowania ochronki dla dzieci ze wschodnich landów państwa pruskiego. Mogło w nich przebywać do 60 dzieci, w wieku od 7 do 12 lat. Honorowy patronat nad organizacją objęła sama cesarzowa Augusta Wiktoria, żona Fryderyka Wilhelma II.

W tamtym okresie w Niemczech powstało kilka takich sierocińców, pierwszy był otwarty w Römhild, potem w Kątach, Osnabrück, Wittich, Annaburg i w Samter (Szamotuły). Pieniądze na ten cel związek zbierał w różny sposób, między innymi poprzez propagowanie idei budowy tych sierocińców na specjalnych kartach pocztowych.

Te budynki stoją do dziś i dalej znajduje się w nich Dom Małego Dziecka. Zabudowania są typowe dla budynków użyteczności publicznej z tamtego okresu. To proste i funkcjonalne budynki zbudowane z czerwonej cegły licówki, z wysokimi dachami dwuspadowymi. Warto zwrócić uwagę na dekoracyjne wykończenia ciesielskie drewnianych elementów.

W 1931 roku rozbudowano kątecki sierociniec. Dokupiono wtedy dość obszerny plac, który w całości miał powierzchnię 18 morgów. Na części postawiono kolejne trzy budynki, a resztę przeznaczono na duży ogród warzywny i sad. Po tej modernizacji mogło w nim przebywać do 124 dzieci. Wraz z dojściem do władzy nazistów w 1933 roku zreorganizowano patronacki związek kombatantów i wtedy też sierociniec utracił swój katolicki charakter. godnie z panującym wtedy systemem politycznym, dzieci zaczęto wychowywać w duchu narodowego socjalizmu. Każdy z podopiecznych należał do niemieckich związków młodzieżowych i systematycznie brał udział w różnego rodzaju imprezach przez nie organizowanych. Szczególny nacisk kładziono na wychowanie sportowe. Aby podnieść sprawność fizyczną zakupiono stojącą obok sierocińca stodołę, którą przebudowano na salę gimnastyczną. Wybudowano również basen, aby podopieczni mieli możliwość rozwoju poprzez naukę pływania. Oprócz nauki rozwijano u dzieci umiejętności przydatne w codziennym życiu, np. chłopcy uczyli się stolarstwa, a dziewczęta gotowania, robótek ręcznych czy szycia.

Po ewakuacji dzieci w 1945 roku mieścił się tu przejściowo lazaret i szpital, a od 1953 roku ponownie Dom Dziecka.

O keszu:

Kesz to pojemnik mikro, a tak naprawdę to nano, umieszczony..., no umieszczony w pobliżu budynków. Jest to pojemnik magnetyczny, zawierający tylko logbook. Można go podjąć z chodnika. Dla pierwszego znalazcy przewidziany certyfikat - wysyłka pocztą.