Po prawej stronie (patrząc od pl. Zamkowego), nad dziedzińcem Pałacu Pod Blachą, widać coś, co wydaje się być dobudówką do głównej bryły Zamku. To Wieża Grodzka. Najstarsza część Zamku. Najstarszy murowany budynek w Warszawie. Właściwie to cały Zamek można by nazwać przybudówką do Wieży Grodzkiej. Powstała w ramach murów otaczających gród książęcy i miasto Warszawę. W drugiej połowie XIV w. (lub na początku XV w.), z inicjatywy księcia Janusza I, od strony północnej dobudowano do niej tzw. Dom Wielki - najstarszą część zamku. W późniejszym okresie wieża była wielokrotnie przebudowywana w ramach kolejnych etapów rozbudowy lub przebudowy zamku.

Po 1300, a przed 1339 rokiem książę Kazimierz (pierwszy książę, który tytułował się „Książę Warszawski”) wzniósł Wieżę Wielką (pierwotna nazwa Wieży Grodzkiej). Miała ona boki o długości 12 m podparte ceglanymi skarpami. Fundamenty składały się z trzech warstw granitowych głazów oraz ściany z cegieł. Prawdopodobnie miała ona wysokość ponad 20 m. W XV wieku zwaną ją Wieżą Złamaną. Być może jej część się zawaliła i nigdy już nie odbudowano jej do pierwotnej wysokości. Pamiątką po tamtych czasach w kondygnacji piwnicznej jest komnata o powierzchni 20 m2 o ścianach trzymetrowej grubości, która przez 300 lat była lochem więziennym. Obok sali więziennej, w grubości muru znajduje się studnia. Ma średnicę 2.5 m, a głębokość 7 m. Studnię odkryto dopiero w XX wieku. Na piętrze wieży znajduje się Kaplica Królewska. Urządził ją tu król Zygmunt August przed 1549 rokiem (wtedy też wykonano przybudówkę nakrytą półkopułą), później przeniesiona została do innej części budynku, by z woli Stanisława Augusta powrócić do Wieży Grodzkiej. Składa się z dwóch sal – okrągłego prezbiterium i prostokątnej nawy. Projekt Kaplicy wykonał w 1777 Merlini wraz z Kamsetzerem. W ołtarzu wisiała wówczas kopia obrazu pędzla Rembrandta „Chrystus naigrawany przez Żydów”. Po utracie niepodległości cały Zamek podupadał. Jeszcze żona namiestnika Berga, która była katoliczką, odnowiła kaplicę, ale po jej śmierci zamknięto kaplicę na cztery spusty i zużytkowano na skład rupieci. W 1852 przebudowano elewacje zamkowe (w tym i Wieżę Grodzką) w stylu neoklasycystycznym wg. proj. L. Coriota. Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w 1915 i następnie odzyskaniu niepodległości w 1918, ruszyły na Zamku prace konserwatorskie. Podczas ich trwania, w 1916 wyremontowano posadzkę Kaplicy Królewskiej, w 1916-17 skuto przebudowane w 1852 elewacje i przywrócono wzorowane na wcześniejszych (ze stromymi, pokrytymi dachówką dachami), zaś w 1923 odkryto studnię w Wieży Grodzkiej. Głównym kierownikiem robót na Zamku był arch. Kazimierz Skórewicz. Przeprojektował on zwieńczenie Wieży na podobne do starszych. W 1931 dokonano pod kierownictwem arch. Adolfa Szyszko-Bohusza gruntownej renowacji Wieży. Zmieniono zwieńczenie na płaskie z tarasem i zegarem słonecznym (nadbudowano Wieżę o jedno piętro ). 17 września 1939 Niemcy zbombardowali Zamek, który spłonął. Potem jesienią 1939 rozkradli, co się dało, a 10 grudnia 1944 wysadzili Zamek w powietrze. Mury parteru Wieży (jak i Bramę Grodzką) odbudowano przed 1971 rokiem, dlatego wyraźnie widać było różnicę w kolorze cegieł przed otynkowaniem Zamku. W Kaplicy Królewskiej duża część wystroju jest oryginalna – kolumny wraz z głowicami, marmurowy ołtarz, rzeźbione listwy, elementy kopuły. Po lewej stroni ołtarza stoi urna z sercem Tadeusza Kościuszki. Została tu ustawiona w 1927 roku, następnie schowana podczas wojny w podziemiach katedry św. Jana, a po odbudowie Zamku wróciła na swe miejsce. Po obu stronach nawy, w gablotach wiszą insygnia władzy królewskiej Stanisława Augusta – miecz i berło. Na parterze Wieży są dwie komnaty nawiązujące wystrojem do czasów wazowskich. Na drugim piętrze znajduje się sala wystawowa pozbawiona cech historycznych.

Kwestia zwieńczenia wieży nie dawała spokoju konserwatorom i architektom nie tylko przed wojną, ale również i po niej. Różne wersje projektów odbudowy pokazywały najróżniejsze pomysły na ten element – jedne związane z historią Wieży, inne zupełnie nie. W dalszym ciągu nie wiadomo, czy to, na co się w końcu zdecydowano, było słusznym wyborem.

O keszu:

Kordy wskazują Wieżę Grodzką. Skrzynka (większe mikro) ukryta jest w miejscu, skąd ową wieżę widać bardzo dobrze.

Kordy do miejsca ukrycia to:

N52 14.ACB

E21 00.(C+D)C(B+C)

A, B, C oraz D odnajdziesz w innych skrzyneczkach.

Zachowaj szczególną ostrożność. Proszę nie spal miejscówki!!!