Decyzję o założeniu Prowincjonalnego Zakładu dla Obłąkanych (Provinzial Irrenanstalt)
w Gorzowie podjęto w 1884r. Całkowite oddanie obiektu nastąpiło 01.04.1888 r.
W latach 1905-1906 rozbudowano szpital. Następna rozbudowa (wg proj. Goeckiego) miała miejsce w latach 1910-1911. 
W latach 1945-50 obiekt należał do Armii Radzieckiej - zniszczono wtedy budynek główny
i wille przed zakładem.
Od 1950 służy ponownie jako szpital.

Zabudowania szpitala poprzedzone są od strony ulicy osiowo rozplanowanym parkiem,w którym usytuowana była willa dyrektora i dwa domy lekarzy (obecnie nie istniejące), oraz zachowana do dziś kostnica (w narożniku płn.-wsch). Położony na osi całego założenia budynek administracyjny oddzielał park, w którego stronę zwrócony był fasadą od zakładu zamkniętego murem.

Wewnątrz muru zespół zabudowań szpitala rozplanowany został wzdłuż osi biegnącej
z płd.-zach. na płn.-zach. Na osi tej usytuowano najważniejsze obiekty - gmach dyrekcji (nie zachowany), budynek izby przyjęć, dawny budynek działu gospodarczego (obecnie dyrekcji), wydłużony zespół połączonych ze sobą budynków gospodarczych - kuchni, pralni, warsztatów, wieży ciśnień. Założenie zamykają rozplanowane w kształcie podkowy zabudowania mieszkalno-gospodarcze. Za głównym ciągiem budynków gospodarczych, na północ od nich, zlokalizowano kotłownię z wysokim ceglanym kominem, obok niej drewnianą wiatę na koks i metalowy zbiornik wody. Za kotłownią umieszczono kaplicę szpitalną p.w. Jezusa Miłosiernego. Po obu stronach osi rozmieszczono symetrycznie po cztery pawilony dla chorych rozplanowane na rzucie wydłużonego prostokąta.
Pawilony po stronie płd.-zach. przeznaczone były dla mężczyzn, po płn.-wsch. dla kobiet.  Główne wejścia do budynków usytuowane były w elewacjach płn.-zach.
W pocz. XX w. od strony płn.-zach. dobudowano po jednym budynku z każdej strony osi. Powstały wtedy: pawilon nr 9, nawiązujący do istniejących budynków, oraz nr 10 - całkowicie od nich różny. Na zewnątrz muru, symetrycznie po obu stronach założenia, zlokalizowano po dwa pawilony. Obecnie budynki po stronie płd.-zach. pełnią funkcję mieszkalną, zaś budynki od strony płn.-wsch. służą jako szkoła pielęgniarek i internat. Wewnątrz zakładu drogi i ścieżki osadzone są żywopłotami z Ligustru oraz rzędami drzew.  W parku zewnętrznym drzewa (lipy, dęby, klony, jesiony) sadzone są swobodnie
w układzie precelkowym. Budynki z pierwszej fazy budowy wzniesione są z żółtej cegły
z ozdobnymi pasami cegły czerwonej. Budynki z drugiej fazy są otynkowane. Pawilony dla chorych są na ogół jednopiętrowe, nakryte  ceramicznymi dachami naczółkowymi
i czterospadowe.
Starsze budynki reprezentują formy arch. ceglanej z elementami neoromańskimi.