Kwakowo - wieś sołecka w gminie Kobylnica. Jest to jedna z najstarszych wsi w powiecie słupskim. Podczas przebudowy miejscowego kościoła (w 1615 r.) odnaleziono list z informacją, że „dom boży” został zbudowany w 1208 r. Jego patronem był Marcus Siczewitz (późniejszy Zitzewitz), który utworzył żeński klasztor na tzw. Górze Klasztornej. Ziemie te stanowiły lenno rodziny von Zitzewitz. Przed 1590 r. zostały one podzielona i tylko część majątku nadal pozostała w rękach tej rodziny. Dopiero w XVII w. majątek został ponownie scalony. Jego właścicielem był (od 1649 r.) Paul von Zitzewitz. Od 1680 wieś przechodziła na własność następujących rodzin: von Goltz, von Wobeser i von Blumenthal. W pierwszej dekadzie XX w. Bodo von Zitzewitz (syn Güntera z Borzęcina) kupił dawne lenno rodzinne, aby już w 1913 r. sprzedać je Bernhardowi von Puttkamer. W 1936 r. właścicielem majątku został Otton Ratzke, zaś jego pozostała część,zwana Johannishof (dwór Johanna), należała do R. von Hupke.

Pierwszy kościół był tu podobno już w 1208 roku. Zastąpiła go świątynia wybudowana pod patronatem Marcusa Siczewitza w 1615 roku. Kościół parafialny (p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP) z XV wieku, przebudowany w wieku XIX - stoi na sztucznie ukształtowanym pagórku w centrum wsi, w krajobrazie z dala widoczna jest masywna wieża z XIV wieku. Wybudowany został na starym grodzisku (dawniej piaszczystym cyplu otoczonym z trzech stron bagniskami). Murowany z cegły z typowymi ozdobami z cegły glazurowanej, czego ślady są widoczne na froncie wieży. Kościół gotycki podlegał licznym naprawom. W XV wieku przemurowano zapadnięty portal wejściowy. Mimo posadowienia na gruncie piaszczystym, z powodu zalegania w głębszych warstwach torfu, podstawa kościoła często obsuwała się, skąd liczne pęknięcia. W XVII wieku kościół opanowali protestanci. Na przełomie XVII / XVIII wieku rozbudowano wieżę, zmieniając hełm na obecny. W XIX wieku kościół okazał się za mały i w 1863 roku został rozebrany. Z licznych na tym terenie głazów narzutowych zbudowano większy kościół w stylu pseudogotyckim, pozostawiając ceglaną wieżę. Budowę zakończono w 1865 roku. Ślady okien w wieży dokumentują wysokość pierwotnego kościoła. W początkach XX wieku przeniesiono cmentarz grzebalny z terenu przykościelnego pod las w stronę Lubunia. W latach 1959-60 usunięto charakterystyczne empory (balkony) i ustawiono neogotycki ołtarz N.M. Panny. W latach późniejszych na miejsce posadzki ułożonej z gotyckiej cegły (pochodzącej z rozbiórki gotyckiego kościoła) - położono nową posadzkę z płytek ceramicznych. W roku 1973 teren kościoła otoczono nowym ogrodzeniem. Budynek kościoła został wybudowany w 1863 roku. Wieża kościoła jest najstarszą częścią obiektu pochodzącą z przełomu XIV i XV wieku. Korpus starej świątyni został rozebrany w 1863 roku i w jej miejsce wzniesiono nowy budynek z kamienia z wieżą ceglaną nakrytą dachem czterospadowym z ośmioboczną latarnią.