Lokalizacja klasztoru nastąpiła na terenie nadanego cystersom kołbackim dworu 7 km na północ od Gorzowa Wielkopolskiego, nad rzeką Kłodawą opodal Jeziora Kłodawskiego.
Fundatorem klasztoru był margrabia brandenburski Albrecht III, który 22 maja 1300 r. nadał cystersom kołbackim, z przeznaczeniem na założenie nowego opactwa, piętnaście wsi. Przywilej objął też złoża złota, srebra, żelaza i soli, regale młyńskie, rybołówcze, łowieckie, immunitet sądowy i gospodarczy w takim zakresie, z jakiego na Pomorzu korzystali cystersi kołbaccy.
W 1515 r. podczas wizytacji opactwa opat kołbacki Walentyn Ludovici stwierdził upadek życia zakonnego i łamanie reguły. Nabożeństwa odprawiano opieszale. W wydanej ordynacji opat nakazał oddalić z klasztoru kobiety, zakazał opuszczania klasztoru nocą, późnego wstawania, upijania się ze świeckimi po karczmach. Wkrótce doszło do kasaty klasztoru.
Po przejściu na luteranizm margrabia Jan Kostrzyński (1535-1571) przystąpił do tworzenia własnej domeny na gruncie wielkiej własności kościelnej. Jan Kuna, ostatni opat mironicki, sprzyjał jego poczynaniom. Bezkonfliktowo, aktem z 26 czerwca 1539 r. przekazał margrabiemu Mironice, Kłodawę, Santocko, Chróścik, Łupowo, Baczynę, Chwalęcice, Mosinę, Witnicę i czwartą część Jenina, za odszkodowanie 200 guldenów, otrzymując tytułem dziedzicznego uposażenia parafię w Baczynie z filiami w Łupowie i Chróściku, dwór w Chróściku na siedzibę z 30 łanami ziemi i licznymi dochodami. Został pierwszym luterańskim plebanem w Baczynie z siedzibą w Chróściku. Mnisi rozproszyli się.