Pierwotna śluza drewniana została zbudowana w tym miejscu wraz z oddaniem do użytku Kanału Bydgoskiego w 1774. Później była wielokrotnie przebudowywana z powodu trudnych warunków geotechnicznych oraz ograniczonej trwałości materiału z jakiego była zbudowana[1].
W 1788 śluza zawaliła się, wobec czego w następnych latach przeprowadzano doraźne prace naprawcze, w celu umożliwienia transportu wodnego. W 1790 rozpoczęto budowę z cegły i kamienia, jednak ostatecznie wobec trudności wykonawczych w dwa lata później oddano do użytku ponownie śluzę zbudowaną z drewna. Ta konstrukcja zawaliła się w 1803. Śluzę odbudowano ponownie dwa lata później znowu z użyciem nietrwałego drewna.
W następnych latach śluzę wielokrotnie modernizowano i naprawiano. W 1882 po licznych awariach i osunięciach rozpoczęto wznoszenie obok murowanej śluzy o nietypowym kształcie trapezowym.
Nowa konstrukcja, która dotrwała do dzisiaj, powstała w latach 1908-1912, a do użytku oddano ją w 1915 roku wraz z nowym odcinkiem Kanału Bydgoskiego dostosowanym do transportu 400-tonowych barek[2]. W 1915 roku zasypano starą śluzę trapezową, której kamienne oblicowanie jest widoczne dzisiaj u zbiegu ul. Marcinkowskiego. W 2014 roku w ramach projektu przebudowy bulwarów nad Brdą, ściany i komorę dawnej śluzy wyeksponowano w celach edukacyjno-historycznych.
W 2005 roku zespół śluzy Miejskiej w Bydgoszczy skłądający się ze śluzy, budynków maszynowni, sterowni i domu śluzowego, został wpisany do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego[3].
W 2014 wykopana sluza zostala oddana do zwiedzania
KESZ TO MAGNETIC UKRYTY POD SCHODAMI DO WEJSCIA PIERWSZYCH WROT DLA PIERWSZYCH ZNALAZCOW CERTYFIKAT