Zobacz statystykę skrzynki
Zaloguj się, by zobaczyć współrzędne.
Wysokość: 193 m n.p.m.
Województwo:
Polska > opolskie
Typ skrzynki: Nietypowa
Wielkość: Mała
Status:
Gotowa do szukania
Data ukrycia: 26-04-2014
Data utworzenia: 26-04-2014
Data opublikowania: 26-04-2014
Ostatnio zmodyfikowano: 24-02-2019 
94x znaleziona 
1x nieznaleziona 
0 komentarze 
2 obserwatorów 
82 odwiedzających 
68 x oceniona 
Oceniona jako: dobra
Musisz się zalogować,
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
Atrybuty skrzynki
Opis
PL
OPOLSKI DĄB BARTEK
Co za monstrum!! "W sąsiedztwie Jeziora Dużego, przy szosie z Turawy do Dobrodzienia rośnie majestatyczny dąb bezszypułkowy, objęty ochroną jako pomnik przyrody. Jest to najstarszy i najokazalszy okaz tego gatunku w Polsce!
Jego obwód wynosi 562 cm, a jego wiek szacuje się na ponad 390 lat. Zanim powstało Jezioro Duże, ten najstarszy dąb rósł w sąsiedztwie koryta Małej Panwi i otoczony był bagnami i starorzeczami.
Miejsce to znane było okolicznym mieszkańcom z licznych podań. Według jednego z nich pod tym dębem utopiła się młoda hrabianka, która zakochała się bez pamięci w biednym parobku. A stało się to po tym, jak jej ojciec, właściciel pałacu w Turawie, dowiedział się o tym związku i wysłał chłopca do pracy na Górny Śląsk, skąd pochodziła ta szlachecka rodzina.
Święte drzewo
Dąb bezszypułkowy występuje w Europie aż po Azję Mniejszą. W naszym kraju jest rzadziej spotykany od dębu szypułkowego, od którego różni się m.in. brakiem szypułek, czyli krótkich łodyżek na żołędziach. Posiada również bardziej miękkie i lżejsze drewno w porównaniu z dębem szypułkowym.
Stare okazy dębów od dawien dawna uważane były za święte. U większości pierwotnych ludów dąb uważano za drzewo kultu, które było poświęcone bogom. Stanowiły symbol siły, długowieczności, szlachetności. Wieńcami z liści dębu nagradzano zwycięskich wodzów. W starożytnej Grecji i Rzymie drzewo to poświęcano Zeusowi lub Jowiszowi. U Germanów przynależało do Donora - boga burz i piorunów.
Wiązało się z nimi również wiele zabobonów, m.in. zaklinanie chorób, przepowiadanie pogody, urodzajów.
Walory lecznicze dębów
Kora dębu, która zawiera do 20 proc. garbników, oraz w mniejszym stopniu liście i żołędzie od dawna stosowane były jako leki. Żyjący w I w. n.e. grecki lekarz Dioskorydes pisał, że całe drzewo ma działanie ściągające, a odwary zalecał cierpiącym na żołądek i krwawą biegunkę. Odwary z kory zmieszane z mlekiem zalecał przy zatruciach. Dioskorydes uważny jest za ojca europejskiej farmakognozji, czyli nauki o surowcach roślinnych i sposobach ich wykorzystania w lecznictwie.
W średniowieczu zastosowanie lecznicze dębu uległo znacznemu rozszerzeniu, zalecano go zwłaszcza do kąpieli przy chorobach skóry.
Ks. Sebastian Kneipp, znany XIX-wieczny wodolecznik z Niemiec, zalecał korę dębu na wiele dolegliwości, o której pisał m.in.: "herbata z kory dębowej działa jak żywica, wzmacniając wewnętrzne naczynia".
Obecnie w lecznictwie surowiec ten jest zalecany głównie do okładów na odmrożenia, oparzenia, egzemy i krwawiące rany oraz do płukania jamy ustnej i gardła.
Liście dębu stosowane są w przetwórstwie spożywczym i gospodarstwie domowym do kiszenia ogórków. Jeden liść tuż przy ściance słoika powoduje nie tylko znaczne podniesienie walorów smakowych ogórków, ale również podnosi walory estetyczne samego naczynia.
Z młodych żołędzi z kolei w niektórych krajach sporządzano namiastkę kawy. Kora dębu od dawna używana jest również w garbarstwie."/żródło: http://opole.gazeta.pl/opole/1,35107,6948793,Dab_turawski__nasz_390_latek.html
Miejsce to znane było okolicznym mieszkańcom z licznych podań. Według jednego z nich pod tym dębem utopiła się młoda hrabianka, która zakochała się bez pamięci w biednym parobku. A stało się to po tym, jak jej ojciec, właściciel pałacu w Turawie, dowiedział się o tym związku i wysłał chłopca do pracy na Górny Śląsk, skąd pochodziła ta szlachecka rodzina.
Święte drzewo
Dąb bezszypułkowy występuje w Europie aż po Azję Mniejszą. W naszym kraju jest rzadziej spotykany od dębu szypułkowego, od którego różni się m.in. brakiem szypułek, czyli krótkich łodyżek na żołędziach. Posiada również bardziej miękkie i lżejsze drewno w porównaniu z dębem szypułkowym.
Stare okazy dębów od dawien dawna uważane były za święte. U większości pierwotnych ludów dąb uważano za drzewo kultu, które było poświęcone bogom. Stanowiły symbol siły, długowieczności, szlachetności. Wieńcami z liści dębu nagradzano zwycięskich wodzów. W starożytnej Grecji i Rzymie drzewo to poświęcano Zeusowi lub Jowiszowi. U Germanów przynależało do Donora - boga burz i piorunów.
Wiązało się z nimi również wiele zabobonów, m.in. zaklinanie chorób, przepowiadanie pogody, urodzajów.
Walory lecznicze dębów
Kora dębu, która zawiera do 20 proc. garbników, oraz w mniejszym stopniu liście i żołędzie od dawna stosowane były jako leki. Żyjący w I w. n.e. grecki lekarz Dioskorydes pisał, że całe drzewo ma działanie ściągające, a odwary zalecał cierpiącym na żołądek i krwawą biegunkę. Odwary z kory zmieszane z mlekiem zalecał przy zatruciach. Dioskorydes uważny jest za ojca europejskiej farmakognozji, czyli nauki o surowcach roślinnych i sposobach ich wykorzystania w lecznictwie.
W średniowieczu zastosowanie lecznicze dębu uległo znacznemu rozszerzeniu, zalecano go zwłaszcza do kąpieli przy chorobach skóry.
Ks. Sebastian Kneipp, znany XIX-wieczny wodolecznik z Niemiec, zalecał korę dębu na wiele dolegliwości, o której pisał m.in.: "herbata z kory dębowej działa jak żywica, wzmacniając wewnętrzne naczynia".
Obecnie w lecznictwie surowiec ten jest zalecany głównie do okładów na odmrożenia, oparzenia, egzemy i krwawiące rany oraz do płukania jamy ustnej i gardła.
Liście dębu stosowane są w przetwórstwie spożywczym i gospodarstwie domowym do kiszenia ogórków. Jeden liść tuż przy ściance słoika powoduje nie tylko znaczne podniesienie walorów smakowych ogórków, ale również podnosi walory estetyczne samego naczynia.
Z młodych żołędzi z kolei w niektórych krajach sporządzano namiastkę kawy. Kora dębu od dawna używana jest również w garbarstwie."/żródło: http://opole.gazeta.pl/opole/1,35107,6948793,Dab_turawski__nasz_390_latek.html
Skrzynka:
Mały klipsiak ukryty w gumisiowo-smerfny sposób. Kordy nie wskazują miejsca ukrycia. Będąc na kordach, stojąc przed dębem (twarzą do drzewa), obieramy azymut ok. 270 stopni i robimy w te stronę 15 kroków. Szukamy kesza.
Dodatkowe informacje
Musisz być zalogowany, aby zobaczyć dodatkowe informacje.
Wpisy do logu:
94x
1x
0x
