W 1921 r. ludność gminy Wiżajny (niem. Wischajny) liczyła 4565 mieszkańców, 2040 osób spośród nich stanowili ewangelicy, w większości potomkowie przybyłych w XVIII w. osadników z terenu Prus Wschodnich. Od 1842 roku w Wiżajnach funkcjonował zbór, a od 1879 roku kościół ewangelicki.
Śladem po osadnictwie niemieckim i licznej grupie ewangelików są w zasadzie wyłącznie wiejskie cmentarze ewangelickie, które w różnym stanie można znaleźć w okolicznych miejscowościach. Cmentarz ewangelicki istniał również w Wiżajnach, w pobliżu zachodniego brzegu jeziora Wistuć. To co po nim pozostało jest niestety mocno zaniedbane, a miejsce zarośnięte, co znacząco utrudnia wejście. Na pierwszy rzut oka, poza ruinami bramy, zachowało się niewiele. Jednak w zaroślach przetrwały groby, krzyże, kamienne pomniki. Jeśli zechcecie do nich dotrzeć, nie zapominajcie, że jesteście na cmentarzu.
Kesz jest ukryty na prawo od bramy.
Dane historyczne zaczerpnięte z książki A. Jaśkiewicz, Dzieje Wiżajn, Wydawnictwo Ekonomia i Środowisko, Białystok 2002